یک هفته غذای مجردی!

با سلام خدمت همه ی بر وبچسی که گاهی در چنین شرایطی قرار می گیرند.اصلا نگران نباشید.ما هوای شما را داریم.اساسی.برویم سر اصل مطلب.(اگر عزیزانی نسبت به این تعبیر آلرژی دارند، ما را می بخشند، تعبیر مناسب تری یافت می نشد).
مواد لازم:یک گونی سیب زمینی فرد اعلای اصفهان، یک صندوق گوجه فرنگی قرمز تازه، تخم مرغ هر چی زورتان برسد.
شنبه:سیب زمینی پخته با گوجه فرنگی خام.
یکشنبه:سیب زمینی پخته با تخم مرغ آب پز،با هم قاطی شود و نوش جان شود.
دوشنبه:سیب زمیی سرخ کرده همراه با گوجه فرنگی خام.
سه شنبه:سیب زمینی سرخ کرده با تخم مرغ نیمرو شده مخلوط شود.نمک فراموش نشود.
چهارشنبه:سیب زمینی پخته، با کوفت(کاری یا غیر کاری، چندان توفیری ندارد).
پنجشنبه:سیب زمینی سرخ کرده، با زهرمار(تر جیحا مارکبری و در صورت عدم دسترسی، از مارزنگی یا سس مارپیتون نیز می توان استفاده کرد).
جمعه: سیب زمینی همراه با یک دسته گل و شرمندگی، به علاوه ی مقدار معتابهی ناز کشیدن و نیز تحمل شماتت مادر زن عزیزتر از جان و ایضا نگاه های استخوان سوز پدر زن گرام و دیگر اعضای محترم بیت مذکور.(تا شما باشید که دیگر مرتکب این قسم رفتارها نشوید).

تهیه شده در برنامه ی خانواده ی سبز کمرنگ.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
دانستنی ها:سیب زمینی غذای اصلی بسیاری از کشورها است.(تا دیگر نگویند یادداشت های این جانب آموزنده نیست).

پریشان گویی وبلاگی!

اول، سلام.
دوم، تبریک تولد امام باقر - بر او هزاران سلام باد- که خیلی چاکرشم.خیلی.
سوم، بابا از رو رفتم.
بعدش، اسمش را زهرا گذاشتم.قربونش برم.
دو تا بعدش، یک کارت سوخت مامانی دارم، کسی خواست، لیتری اِن تومان در خدمتیم.فقط لو نره!
سه تا بعدش، این یانگوم هم، عجب حالی از بانو چویی می گیرد.
چهار تا بعدش، بعضیا کنارم نشستن، میگن این یادداشت یک کم لوسه! واقعا این جوریه؟
پنج تا بعدش، سپهری گفت:
...کودکی می بینی
رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بر دارد از لانه ی نور
و از او می پرسی:
خانه ی دوست کجاست؟
آخریش، اسمش رو زهرا گذاشتم.به یادِ آن که پدر بوی بهشت را از او می شنید.سلام خدا و فرشتگان خدا بر او و پدر و شوهر و فرزندانش باد.

بای تا بعد...

سلام و صد سلام محضر دوستان عزیز دیده و نادیده ام.بالاخره موضوع پایان نامه ام شکر خدا تصویب شد.یه موضوع خفن که فکر کنم عرقم رو در بیاره.برای همین هم من تا حداکثر آخر امروز که ساعت اینترنت دارم به وبلاگم میام و تا این کارم تموم نشده دیگه چیزی نمی نویسم.اصلا ساعت اینترنت هم نمی خرم.اصلا به وبلاگم هم سر نمی زنم. فکر نکنید دارم خودمو لوس می کنم ، باور کنید مجبورم این جوری به خودم سخت بگیرم  و گرنه بیچاره میشم.ببخشید که رفیق نیمه راه شدم.اگه خدا توفیق داد دوباره برمیگردم و حالتون رو میگیرم(ببخشید میپرسم).برای همه تون دعا می کنم.توی حرم حضرت معصومه(س).شما هم حرمی جایی رفتید برای من دعا کنید مخصوصا بعد از نماز های غیر قضایی.البت می دونم شما که مثل من نماز قضا ندارید.ولی کار از گفتن کاری عیب نمی کنه.به هر حال اگر جزء باربران بودیم رفتیم اگر نا مهربان بودیم شما بایستی  ما رابیرون مینداختین.به هر صورت اگر کامنتی ،بدی ای چیزی از ما دیدید به بزرگواری خودتون ما را ببخشید.دوستون دارم  و نهایت سعیم را می کنم که دلم براتون تنگ بشهولی قول نمیدم.همه ی دوستان موفق باشید.بای.

دپرسیسم وبلاگی

من نمی دونم این نسل سومی ها چرا بعضیاشون این قدر آستانه ی تحریکشون پایینه.تا میای یه کم جلوترشون رو نشونشون بدی تا همتشون را یه نموره به ارتفاع بالاتری سوق الجیشی بدن می بینی ای داد بیداد دپرس شده اند. حالا بیا و درستش کن.
آخه قربون اون شکل ماهت، اون چشمان سیاهت، اون...چشمک زدی؟...نه جون من چشمک زدی؟...خب،هر چی.ولی چشمک زدی....
مادرش بلند شده اومده اینجا در خونه، داد و بیداد که ایها الناس پسرم از دستم رفت.چی شده؟بعله.گل پسر ایشون یادداشت ما رو خونده و شروع کرده به در کردن افسردگی از خودش...
اون یکی پدرش تلفن زده با کلی فحش و فضیحت که اینا چیه برداشتی نوشتی توی وبلاگت.من درشو تخته می کنم...آی نفس کش...چی شده آقا؟خودتون رو لطفا کنترل کنید!... دخترم از صبح رفته توی اتاقش درو قفل کرده و جواب هیچکی رو هم نمی ده...
عجب غلطی کردیم.آمدیم ثواب کنیم جوجه کباب شدیم.آخه پسر خوب، دختر خوب.من که نگفتم یه شبه اینا رو بخری و بخونی.اینا رو گفتم که به وضع فعلیت راضی نباشی.یه برنامه ی یه ساعته نیم ساعته واسه خودت بذاری.از هرکدومشون که بیشتر خوشت میاد شروع کنی،کم کمک بری جلو.هم چیزی یاد می گیری.هم قلمت خوب میشه و هم هزار و یک چیز دیگه.
حالا ناراحت نباش.بلند شو یه حرکت یوگی و دوستانش انجام بده یه کم حالت جا بیاد.یه نسکافه ای ،رانی ای و خلاصه هر چیزی دوست داری بخور و بخند تا چی؟ دنیا بهت کر کر بخنده.
بعدشم اگه دوس داشتی یه یادداشت هم قبلا نوشتم به عنوان"لطفا خوب ننویسید:اونم بخونی بد نیست.

وبلاگ مجانی،وبلاگ نویسی پولی!

نمی خواهم لفتش بدهم.لب کلام: وبلاگ زنی (بر وزن خودزنی) که مجانی است،این را همه می دانیم ولی به نظر من بنده وبلاگ نویسی مجانی نیست.خداوکیلی شما می گویید وبلاگ زننده ای که جیبش را به چالش نکشد و مجلدات زیر را ابتیاع نفرماید، می تواند وبلاگ نویس جذاب و شیرین نویسی باشد؟(ولو که علامه ی دهر باشد).

کلیات سعدی یا لااقلش به قول دوستمان که گزیده را گزیده خواند، گزیده ای از آن را.
مرآت المثنوی تلمذ حسین.
حافظ نامه ی بهاء الدین خرمشاهی.
عرفان حافظ شهید مطهری.
هشت کتاب سهراب سپهری.
مدیر مدرسه ی جلال آل احمد.
خاطرات "سفر سیستان"امیرخانی.
حرف اضافه ی رضا رفیع.

--------------------------------------------------------------------------------------------------
پیام ها:
پیام مذهبی: ‍قرآن و نهج البلاغه را نگفتم چون می دانستم که همه ی ما آن را داریم.هر چند می دانم که شما هم مثل من چیزی از آنها نمی خوانید! آخر مهم داشتن است نه خواندن...چی؟شما می خوانید؟جنابعالی را عرض نکردم با بغل دستی اتان بودم.
پیام کتابخانه ای: این کتابها بالینی است.لطفا دلتان را به حمام های(ببخشید کتابخانه های) عمومی خوش نکنید.
پیام سوختی: بعضی چیزها از کارت هوشمند سوخت هم واجب ترند. 
پیام پزشکی: در صورتی که خواستید عمل فوق الذکر را مرتکب شوید،بگذارید تا خانم بچه ها بروند خانه ی مامانش اینا، بعد...به جان خودم اصلا حال و حوصله ی تشییع و ختم و شب هفت و غیره و ذلک را ندارم.

دیکته

                                                             به یاد اون حس غریبی که همیشه با ماست...

                                                            دیکته   

                                                           ناظم می گفت:

                                                           «هر کس یک بار به دفتر چشمان تو سرک بکشد،

                                                           توی همه ی برگه های سیاه و سفید روزهایش،

                                                           تنها یک کلمه را خواهد نوشت؛

                                                                                                    عشق

                                                          و در یک کلمه

                                                          در آزمون آسمانی مدرسه ی فرشته ها،

                                                          اول خواهد شد».

یک چت!

Hasti :سلام
Ye Adam : بَه سلام .کم پیدایی؟
Hasti : خیلی بی معرفتی!
 Ye Adam : زیاد سخت نگیر.حالا چی شده که این قدر بهت بر خورده؟
Hasti :  روز اول که با من آشنا شدی، چی بهم گفتی؟ نگفتی عاشق منی، نگفتی منو می پرستی ؟ قول ندادی که فقط مال من باشی؟حالا رفتی با کسایی می پری که سایه ی منو با تیر می زنن؟ من خوش ندارم حتی اسمشون رو بیاری؟
Ye Adam :به جون خودم هنوزم دوس ات دارم .ولی آخه تو بعضی وقت ها خیلی سخت می گیری.یه کارایی ازم می خوای که برام سخته. من دوست دارم آزاد باشم کسی زیاد امر و نهیم نکنه.
Hasti : تا حالا چیزایی که بهت گفتم، ازشون بد دیدی یا به نفع خودت بوده؟ برو یه نگا به بقیه بنداز ببین چه حال و روزی دارن.تو هیچی نبودی. یادت رفته کی بودی الان چی هستی؟ یه نیگا به خودت بنداز حتی پیرهن تنت رو هم من بهت دادم.این جور نیست؟
Ye Adam : خداییش چرا!
Hasti :  انصافت رو شکر. چقدر دستت رو گرفتم؟ چقدر برات پوشاندم ؟چقدر یه تعریفایی ازت دادم پیش این و اون که لیاقتشون رو واقعا نداشتی؟ خودت بگو.
Ye Adam : آره. می دونم...
Hasti : دیگه نمی خواستم باهات حرف بزنم ولی دوباره دلم برات سوخت ...بعدشم دوستت دارم خیلی دوستت دارم همیشه منتظرم که بیای پیشم .
Ye Adam : خب منم دوست ات دارم.
Hasti : تو فقط بلدی حرف بزنی.
Ye Adam : شرمندتم!
Hasti : اگه واقعا منو دوس داری باید اونجوری بشی که من دوس دارم همون طوری که من اونجوری هستم که تو دوست داری.درست نمیگم؟
Ye Adam : خیلی چاکریم!
 Hasti : ببین من آمارتو دارم.هر جا بری، هرچی بگی، خبر دارم.
Ye Adam : بر منکرش لعنت!
 Hasti : اگه ببینم که رفتی دنبال الری تلری.بشنوم که با کسی دیگه ای دل میدی و قلوه میگیری به حال خودت رهات می کنم.دیگه کاری باهات ندارم.تا به موقعش.
 Hasti : امشب بیا در رو برات باز میذارم یه جوریم بیا که کسی تو رو نبینه البته می دونی که من از کسی باکیم نیست ولی با این حال دوست دارم کسی نبینتت این جوری بیشتر حال میده. میای ؟
Ye Adam : آره .آره فدات شم حتما
Hasti :  شرطمون که یادت هست؟
Ye Adam :  آره.اول قرص صورت بعد دست راست بعدشم دست چپ و بعد هم مسح سر و پای راست و پای چپ ...

...الله اکبر...بسم الله الرحمن الرحیم...



کلمات کلیدی :

سه شعر شورانگیز

سفر به خیر

به کجا چنین شتابان ؟
گون از نسیم پرسید
دل من گرفته زینجا
هوس سفر نداری
ز غبار این بیابان ؟
همه آرزویم اما
چه کنم که بسته پایم
به کجا چنین شتابان ؟
به هر آن کجا که باشد به جز این سرا سرایم
سفرت به خیر !‌ اما تو و دوستی خدا را
چو ازین کویر وحشت به سلامتی گذشتی
به شکوفه ها به باران
برسان سلام ما را

حلاج

در آینه دوباره نمایان شد
باابر گیسوانش در باد
باز آن سرود سرخ اناالحق
ورد زبان اوست
تو در نماز عشق چه خواندی ؟
که سالهاست
بالای دار رفتی و این شحنه های پیر
از مرده ات هنوز
پرهیز می کنند
نام تو را به رمز
رندان سینه چاک نشابور
در لحظه های مستی
مستی و راستی
آهسته زیر لب
تکرار می کنند
وقتی تو
روی چوبه ی دارت
خموش و مات
بودی
ما
انبوه کرکسان تماشا
با شحنه های مامور
مامورهای معذور
همسان و همسکوت ماندیم
خاکستر تو را
باد سحرگهان
هر جا که برد
مردی ز خاک رویید
در کوچه باغ های نشابور
مستان نیم شب به ترنم
آوازهای سرخ تو را باز
ترجیع وار زمزمه کردند

دریا

حسرت نبرم به خواب آن مرداب
کآرام درون دشت شب خفته ست
دریایم و نیست باکم ازطوفان
دریا همه عمر خوابش آشفته ست

دفتر در کوچه باغ های نشابور - استاد دکتر محمد رضا شفیعی کدکنی. 

رهبر و شعر نو

یادش بخیر.سال 72 یا 73 بود که با دو سه تا از دوستان، دو ماه آخر تابستان را زدیم و رفتیم مشهد.هم پابوس آقا هم درس های تابستانی آنجا و هم خربزه ی مشهدی و خلاصه صفا.
یکی از اتفاقات شیرینی که برایمان افتاد...آخ... دهنم سوخت...ببخشید...راستی یادم رفت تعارف کنم، بفرمایید چایی...
بله، عرض می کردم، یک روز خبردار شدیم که رهبری، فردا توی حرم برای طلبه ها سخنرانی دارند.حال بماند  ما  که یک جو کارت ورودی هم نداشتیم با چه خودکشی ای خودمان را داخل کشاندیم.نزدیک بود بنده خدا ناصر تلف شود. من و عبدالکریم هم تقریبا مطمئن بودیم دو سه تا از دنده هایمان خاکشیر شده، محمد هم که فکر کنم اشهدش را دو سه بار خوانده بود...بگذریم.
مقام معظم رهبری بیشتر درباره ی مسائل حوزه و روحانیت صحبت کردند.در ضمن فرمایشات به مناسبتی، نامی از مرحوم شیخ فضل الله نوری به میان آمد.چیزی که برای من جالب بود این بود که وقتی حرفشان به این جا رسید، فرمودند من هر وقت یاد شیخ می افتم این شعر شاعر همشهری امان یادم می آید که:
                             تو در نماز عشق چه خواندی؟
                             که سالهاست
                             بالای دار رفتی و این شحنه های پیر
                             از مرده ات هنوز
                             پرهیز می کنند

بعدا که روزنامه ی قدس، سخنرانی ایشان را چاپ کرد من که کنجکاو بودم منظور رهبر از شاعر همشهری که بود نگاه کردم در پاورقی نوشته بود محمد رضا شفیعی کدکنی.(ر.ک- دفتر در کوچه باغ های نشابور- شعر حلاج)

ازدواج ، پریروز و امروز!

منظورم از پریروز نسل پدر بزرگ و مادر بزرگ های ما و ماقبل آن است و دیروز که نسل پدر و مادر های ماست،بعضی شباهت ها با پریروز دارد و بعضی شباهت ها با امروز،برای همین هم جداگانه درباره اش چیزی عرض نکردم.

پریروز: زن وشوهر به پای هم پیر می شدند.
امروز:به دست هم پیر می شوند.

پریروز:عروس خانم با لباس سفید به خانه ی بخت می رفت و با لباس سفید هم بیرن می آمد.
امروز:با لباس سفید وارد می شود ولی خیلی وقت ها،چمدان به دست ،با لباس سیاه بیرون می آید.

پریروز:درباره ی مهریه می گفتند کی داده ؟ کی گرفته؟
امروز:گاهی گرفتن مهریه اصل ماجراست و الباقی اش برای خالی نبودن عریضه.

پریروز: هر کدامشان عشق اول و آخر دیگری بود.
امروز: درباره ی بعضی ها،به جان خودم،اصلا نمی شود مطمئن بود.نه به اولش نه به آخرش.

پریروز:زن و شوهر برای همدیگر می مردند.
امروز: به وسیله ی همدیگر به قتل می رسند.

و اما فردا،
با این اوضاع شلم شوربای فرهنگی که ما فعلا داریم...بهتر است از زبان جناب حافظ بگویم:
                  این حدیثم چه خوش آمد که سحرگه می گفت
                                                                  بر در میکده یی با دف و نی ترسایی
                  گر مسلمانی از این است که حافظ دارد
                                                                           آه اگر از پی امروز بود فردایی