وقتی حوصله اش سر می رود...

با دخترم که کلاس دوم ابتدایی هست، داشتیم تو ماشین می رفتیم خرید که خاطره‌ای از مرحوم پدرم برای زهرا که به او آقاجون می‌گفت، تعریف کردم و همین باعث شد که سوال‌هایی از جهان آخرت از من بپرسد و دیگر نزدیک فروشگاه رسیده بودیم که پرسید: اونجا [یعنی بهشت] تلویزیون هست؟

-         گفتم نه

-         پس آدم حوصله‌اش سربره باید چی کار کنه؟!

خندیدم و یاد لطیفه‌ای افتادم که البته برای او نگفتم و الان می‌نویسم. اینکه از یک پرسیدن آدم‌ها چرا خواب می‌بینند؟ گفت: برای اینکه تو خواب حوصله‌شون سر نره!

(آرشیوی)

از سلام کردن نترسیم!

این روزا رادیو معارف برنامه دارم، یه بخشش رو می ذارم اینجا (از دقیقه‌ی 12 به بعد ) اگه دوست داشتی.

قرارداد لایف تایم!

اگر دست من بود با بعضی بازیگران زن ایرانی، قرارداد 24 ساعته‌ی لایف‌تایم می‌بستم با دستمزد خوب که حداقل با سر و وضع یکی از نقش‌هایی که در سریال‌های تلویزیونی داشته‌اند، در جامعه ظاهر شوند. این جوری هم خودشان به بهشت می‌رفتند إن شاء الله و هم می‌گذاشتند ما، ملت، برویم ماشاء الله!

دل جهنمی!

در کمدی الهی دانته، می‌خواندم که سر در دوزخ، کتیبه‌ای است که بر آن نُه سطر نوشته‌اند. آخرین سطر آن این است:

                          شما که داخل می‌شوید، دست از هر امیدی بشویید.

حالا اگر چیزی که الان نوشتم و خواندی از آخر بخوانی این طور می‌شود:

کسی که دست از هر امیدی بشوید، سر در دلش کیتبه‌ای زده که نوشته اینجا دوزخ است!

نظرت چیه؟

نکته‌ی باربط: اگر دانته بیشتر دقت می‌کرد می‌دید که ادامه‌ی آن سطر نوشته که

                                   ... مگر این که ولای علی (ع) در قلبتان باشد.


نکته‌ی بی‌‌ربط: واعظی همیشه از بهشت و اوصاف آن سخن می‌گفت، پرسیدند چرا از دوزخ چیزی نمی‌گویی؟ گفت: آنجا را که با هم می‌رویم می‌بینیم إن شاء الله!