حکم شرعی موسیقی: گفتن یا نگفتن؟

دوستم گفت: حضرت علی (ع) در نامه‌اش امام حسن (ع) می‌فرماید: بل لا تقل کل ما یعلم: هر چیزی را می‌دانی نگو. به قول معروف دروغ گفتن حرام است ولی راست گفتن واجب نیست. یه وقتایی مصلحت نیست بعضی چیزهای درست را هم آدم بگوید.

گفتم: من هم قبول دارم که بله گاهی لازم است آدم یک حرف درست را نگوید چون مفسده دارد ولی آیا این بحث مصداق چنین مواردی است؟ آیا واقعاً این طوری است که بعضی بچه مسلمونا اصلا موسیقی گوش نمی‌دن حالا با گفتن اینکه طبق نظر بعضی مراجع بعضی موسیقی‌ها حلاله، دیگه می‌رن هر نوع موسیقی آشغالی رو گوش می‌دن؟ یا جریان برعکسه؛ یعنى خیلی‌ها خیال مى‏ کنند که از نظر مذهبی موسیقی کلا حرامه و وقتى دیگه یه موسیقی گوش کردی دیگه کار گذشته است و از طرف دیگره چون نمی‌تونن جلوی خودشون رو بگیرن که موسیقی گوش ندن دیگه سوا نمی‌کنند می‌رن و درهم هر چی دستشون رسید گوش می‌دن؟

الان یاد یه چیزی افتادم. شهید مطهری (ره) تو کتاب مسئله‌ی حجاب به چنین طرز تفکری رو درباره‌ی گفتن یا نگفتن این حکم شرعی رو که پوشاندن وجه و کفین طبق نظر بعضی مراجع تقلید بر زن واجب نیست، نقل می‌کنه... (بعد من خلاصه‌ی قضیه رو گفتم که البته اینجا عین عبارت شهید مطهری رو اوردم یک نکته: البته به لحاظ منطقی کسی می‌تونه به من اشکال کنه که از کجا معلوم که وضعیت مسئله‌ی موسیقی هم مثل مسئله‌ی شهید مطهری باشه که بعد تو بخوای از کار اون برای توجیه کار خودت استفاده کنی؟)

کتمان یا اظهار؟

(عنوان از خود شهید مطهری)