قدیم بهتر بود؟!

آدم وقتی به روزگار گذشته نگاه می‌کند، می‌بیند که خیلی چیزها خلوص و سادگی و اصالت بیشتری داشته‌اند؛ برای مثال قدیم کسی می‌توانست جدول حل کند که واقعا اطلاعات عمومی گسترده‌ای داشته باشد، اطلاعاتی که ذره ذره جمع شده بود؛ ولی الان خیلی از آخر نشریات جدول، راهنما هست یا اصلا کتاب‌هایی نوشته شده که پاسخ پرسش‌های پرتکرار را جمع‌آوری کرده و حل جدول شده کشک.

قدیم فقط کسانی می‌توانستند مشاعره کنند که حقیقتا فایل پرحجمی از شعر را در حافظه ذخیره داشته باشند؛ بیت‌هایی که ذره ذره جمع شده بود؛ ولی الان کتاب‌هایی نوشته شده درباره‌ی مشاعره که به ترتیب حروف الفبا بیت‌هایی را جمع کرده هلو.

قدیم کسی می‌توانست کنکور قبول شود که کتاب‌ها را خورده بود و فهمیده بود (یا برعکس)؛ ولی الان با روش مهندسی معکوس ادعا می‌کنند تکنیک‌هایی به شما آموزش می‌دهند که شما بدون این که معلومات زیادی داشته باشید، ذهن طراحان سوال‌ها را بخوانید و گزینه‌ی صحیح را تشخیص دهید.

قدیم کسی که هیکلی داشت، زوری داشت، بیشترش خدادادی بود و فوقش زروخانه رفته بود و پهلوان شده بود؛ ولی الان با قرص و آمپول و پودر و...

قدیم کسی که صدایی داشت و ارادتی به اهل بیت(ع) می‌شد مداح و مرثیه‌خوان و به صورت طبیعی و به راهنمایی دل سوخته‌اش آهنگی دم می‌گرفت (غالبا هم فی‌البداهه) با اشعاری کوتاه و پر معنی و بیشترش حال بود تا قال؛ ولی الان چی؟

فامیلی داریم، شما یکی دو دقیقه از نوحه‌‌های امروزی را برایش بگذار، به تو می‌گوید آهنگش مال فلان خواننده‌ی قبل از انقلاب است یا بعد از انقلاب. نوحه‌ها هم که شده اشعار سانتیمانتالی که گریه‌ای که از شما می‌گیرد، به قول شهید مطهری (ره) گریه بر یک آدم (خدایا منو ببخش) یک آدم نفله شده است نه یک قهرمان حماسه‌آفرین.

...