جنایت ما بر حسین (ع)!
حادثه‌ی عاشورا دو صفحه دارد: صفحه‌ای سفید و نورانى و صفحه‌ای سیاه و ظلمانى.
صفحه‌ای که جنایت است و تراژدى و مصیبت و رثاء که از این نگاه، قهرمان حادثه یزید بن معاویه است و عبیداللَّه بن زیاد و عمر سعد و شمر بن ذى الجوشن و خولى و...
وقتى این صفحه‌ی سیاه تاریخ را مطالعه مىکنیم، فقط جنایت و رثاء بشریت را مىبینیم. پس اگر بخواهیم شعر بگوییم چه باید بگوییم؟ باید مرثیه بگوییم مثلا:
زان تشنگان هنوز به عیّوق مىرسد فریاد العطش ز بیابان کربلا (محتشم)
اما تاریخچه‌ی عاشورا یک صفحه دیگر هم دارد که در آن، قهرمان حسین است. در آن صفحه، دیگر جنایت نیست، تراژدى نیست، بلکه حماسه است، و افتخار و نورانیت و تجلى حقیقت و انسانیت و حق‌پرستی.
چرا باید حسین بن على همیشه از آن جنبهاى که مورد جنایت جانیان است مورد مطالعه‌ی ما قرار گیرد؟ چرا شعارهایى که به نام حسین بن على مىدهیم و مىنویسیم، از صفحه‌ی تاریک عاشورا گرفته شود؟ چرا ما صفحه نورانى این داستان را کمتر مطالعه مىکنیم، درحالى که جنبه حماسى این داستان صدبرابر بر جنبه جنایى آن و نورانیت این بر تاریکى آن مىچربد.
پس باید اعتراف کنیم که یکى از جانی‌هاى بر حسین بن على ما هستیم که از این تاریخچه فقط یک صفحهاش را مىخوانیم و صفحه دیگرش را نمىخوانیم. جانی‌هاى بر امام حسین آنهایى هستند که این تاریخچه را از نظر هدف منحرف کرده و مىکنند.
(مطلب بالا ویراسته‌ی سخنان استاد مطهری است)
___________________________________
1. ر.ک: استاد شهید مطهری (ره)، حماسه حسینی، ج1، ص121.
کلمات کلیدی : حادثه کربلا، امام حسین (ع)، شهید مطهری، حماسه حسینی، یزید، جنایت
