با تشکر

خدا رفتگان شما رو بیامرزد. مرحوم پدرم یه ضرب المثل داشت که جنگ رو باید تو جنگل بکنی. من دوست دارم درباره‌ی وبلاگم فقط تو وبلاگ صحبت کنیم. گاهی بعضی از دوستان پیش میاد که وقتی همدیگر رو می‌بینیم یه چیزی درباره‌ی وبلاگم می‌گن که مثلا فلان چیز که نوشتی منظورت چی بود؟ یا خوب نوشتی یا بد نوشتی یا هر چی. حالم گرفته میشه. و بدتر از اون وقتیه که خانمم بگم یه نفر (که البته نمی‌گه کی و منم اصرار ندارم بگه کی) گفته تو وبلاگت اینو نوشتی یا اِلِه بِلِه. (حالا خوبه یکی بره به خانمم بگه فلانی گفته با خانمم درباره‌ی وبلاگم حرف نزنید!)

خانمم خودش آدرس وبلاگم رو داره هر وقت دوست داشته باشه می‌تونه بیاد نوشته‌هام رو بخونه و می‌خونه حتی گاهی خودم براش می‌خونم ولی خوش نداره کسی در این باره باهاش صحبت کنه مخصوصا اگه تو جمع باشه. فلذا خواهش می‌کنم جنگ رو تو جنگل بکنید.

البته بزرگوارانی که این کار رو می‌کنن لطف دارن و معمولا در تعریف من و وبلاگم فرمایش می‌کنن؛ ولی خب اگه با خودم یا خانواده‌ام در این زمینه صحبت نفرمایند بهتره. ثواب داره. جایزه هم داره تازه. ممنون.