کودکی و حقیقت و ملکوت آسمان ها

... کودکی مظهر بی‏غرضی، بی‏تعلقی، وارستگی‏ و معصومیت و نجات است...

کودکی معصومی و فراموشی است و یک مبدأ نو، یک بازی بی‏غرضانه، یک چرخ خودآیین و جهشی آغازین و یک گلوی مقدس. آری برای بازی‏ آفرینش وجود یک بله‏گوی مقدس ضروری است...

... عیسی‏ علیه السلام به روایت متی فرمود: «بگذارید کودکان‏ نزد من بیایند و مانع آنان نشوید؛ زیرا پادشاهی‏ آسمانی به چنین کسانی تعلق دارد.» یا در روایت‏ مرقس و لوقا آمده: «یقین بدانید که اگر کسی‏ پادشاهی خدا را مانند کودک نپذیرد هیچ وقت وارد آن نخواهد شد.»

ادیان که کودکان را «برکت‏ خداوند» و گلی از گلهای بهشت تلقی می‏کنند، کودکان را به سبب حضور در عالم بی‏غرضی و بی‏گناهی نزدیکترین انسانها به ملکوت می‏بینند، آنها که حقیقت را حضورا دریافته‏اند سیرشان‏ آزادانه و در عالم قدسی است بدون تصرف و پرده‏ کشیدن بر حقیقت برای اغراض نفسانی و اینجهانی خویش، فقط با این خصلت کودکانه است‏ که می‏توان در جوهر نظام غیرقدسی تکنیک و مدرنیته تصرف کرد. امّا این بزرگسالان‏اند که روح‏ پاک و قدسی کودکان را به پلیدی و آلودگی‏ می‏کشانند و از حقیقت بیگانه می‏کنند. «کل مولد یولد علی الفطرة فاتواه یهوّدانه،او ینصرّانه،او یمجّسانه».

نجم الدین رازی با رجوع به حکمت انسی در مرصاد العباد من المبدأ الی المعاد می‏نویسد کودکان زمانی به یاد عالم ملکوت و ارواح قبل از نزول و آمدن به دنیا می‏افتند و دچار دلتنگی‏ می‏شوند و به حال سوگ و حزن و گریه می‏افتند، امّا بزرگسالان گرد او می‏آیند و می‏کوشند با اسباب‏ و آلات، نسیان را بر تذکر او غالب کنند و حجاب‏ تذکر او شوند. عقل بزرگسالان بر قلب کودکان‏ سیطره پیدا می‏کند،چنانکه راه انکار شاعران و عارفان و حکمای انسی چونان جنونمندان و شهودیان عالم را می‏پیمایند.[1]

بخشی از مقاله‏ و گفتگوی خواندنی مرحوم دکتر محمد مددپور درباب ادبیات دینی کودکان‏ حقیقت،آزادی و عالم کودکی
 

[1] . پژوهش نامه ادبیات کودک و نوجوان » شماره 18 (صفحه 65)