واقعا بعثت یعنی چه؟

یادش بخیر سال هایی که با کتاب های شهید مطهری نفس می کشیدم، زندگی می کردم.جوان هفده، هیجده ساله ای بودم تشنه ی دانستن.هر چیزی درباره ی اسلام که برای اولین بار می شنیدم یا می خواندم، فورا سراغ یکی از کتاب های استاد که فکر می کردم در آن باره چیزی گفته، می رفتم و به دنبال جمله ای در رد یا تایید آن تمام کتاب را زیرورو می کردم.اگر توی کتاب اول چیزی پیدا نمی کردم کتاب دوم و سوم...تا می یافتم یا از یافتن ناامید می شدم.

کمتر کتابی درباره ی زندگی وشخصیت و خاطرات استاد چاپ شده بود که از آن بی خبر باشم و لااقل دو سه بار نخوانده باشم و گاه این اشک هایم بود که سطرهای پایانی کتاب را بدرقه می کرد.
فراموش نمی کنم احساس عجیبم را، وقتی که در حجره ی تک نفری نوجوانی استاد در کنج دنج فیضیه چند ساعتی به همان حالتی که استاد توصیف کرده بود خوابیدم و از پله هایی که ته حجره با پستوی بالا می رفت، آرام بالا می رفتم.
البته الان هم با گفته ها و نوشته های استاد مأنوسم، ولی آن سالها و آن روزها چیز دیگری بود (ببخشید مقدمه کمی طولانی شد.خواستم جبران کنم، ننوشتنم را در سالگشت شهادت استاد)

یادم می آید همان موقعها، توی یکی از کتاب های استاد، تعبیری درباره ی بعثت پیامبران دیدم، که اعتراف می کنم در معناشناسی این واژه تعبیری از این بهتر و جامع تر، نه قبل از آن جایی دیده و یا شنیده بودم و نه بعد از آن شنیدم ودیدم. و نمی دانم چه سرٌی بود که از همان موقع مرا شگفت زده کرد.و هنوز که هنوز است از مستی آن بیرون نیامده ام.

اینک کلام استاد
... وحی الهی تاثیر شگرف و عظیمی بر روی شخصیت حامل وحی یعنی شخص پیامبر می گذارد، به حقیقت او را " مبعوث " می کند، یعنی نیروهای او را برمی انگیزد و انقلابی عمیق و عظیم در او به وجود می آورد و این انقلاب در جهت خیر و رشد و صلاح بشریت صورت می گیرد و واقع بینانه عمل می کند، قاطعیت بی نظیری به او می دهد.تاریخ هرگز قاطعیتی مانند قاطعیت پیامبران و افرادی که به دست و به وسیله ی آنان برانگیخته شده اند نشان نمی دهد.(مقدمه ای بر جهان بینی اسلامی - وحی ونبوت)