غنچه و نسیم

خیال روی تو بر کارگاه دیده کشیدم                       به صورت تو نگاری ندیدم ونشنیدم(1)

اگر چه در طلبت همعنان باد شمالم                    به گرد سرو خرامان قامتت نرسیدم(2)

امید در شب زلفت به روز عمر نبستم                   طمع به دور دهانت ز کام دل ببریدم

به شوق چشمه ی نوشت چه قطره ها که فشاندم

                                                       ز لعل باده فروشت چه عشوه ها که خریدم(3) 

ز غمزه بر دل ریشم چه تیرها که گشادی      ز غصه بر سر کویت چه بارها که کشیدم(4)

ز کوی یار بیار ای نسیم صبح غباری              که بوی خون دل ریش از آن تراب شنیدم

گناه چشم سیاه تو بود وگردن دلخواه          که من چو آهوی وحشی از آدمی برمیدم

چو غنچه بر سرم از کوی او گذشت نسیمی      که پرده بر دل خونین به بوی او بدریدم(5)

به خاک پای تو سوگند،نور دیده ی حافظ!            که بی رخ تو فروغ از چراغ دیده ندیدم(6)

________________________________________________________________________________________

(*) عنوان از من بنده است.
(1) خیال:با فتحه ی «خ»به معنی تصویر(به زبان امروزطرح و پرتره)وبا خیال با کسره ی «خ»فرق دارد. 
    کارگاه: قالبی چوبی (مانند دار قالی)که در قدیم پارچه ای بر آن می کشیدند وبا نخهای ابریشمین و طلایی و ...برآن نقشی می زدند.
(2) همعنان: دو سوارکاری که با سرعتی برابر به سویی می تازند.
(3) چشمه ی نوش:چشمه ی عسل،دهان معشوق
    لعل: لب لعل
    عشوه خریدن:فریب خوردن
(4) ریش: مجروح،زخمی
(5)در روزگاران قدیم که عینک ته استکانی علم تجربی هنوز برای نگاه ها تصمیم نمی گرفت،مردم بر این باور بودند که وزیدن نسیم بر غنچه،باعث باز شدن آن می شود.
(6)نور دیده ی حافظ !: به لحن منادا خوانده شود.