رسانه ای به نام دستشویی!
می‌دانیم که پهنه‌ی گسترده و صاف پشت در دسشتویی، صفحه‌ای بسیار وسوسه‌انگیز برای بعضی از افراد جامعه است که از آن برای بیان باورهای مذهبی، بازگویی عواطف انسانی، نیازها و خواسته‌های برآورده نشده‌ی جسمی و جنسی، دیدگاه‌ها و انتقادهای اجتماعی- سیاسی، توصیه‌های اخلاقی و بهداشتی، اطلاع‌رسانی، انتقام‌گیری، واگویه‌ی درد جاودانگی و... استفاده می‌کنند.
اما چرا؟ از بین این همه جا؟ با نگاهی روانشناختی اگر بخواهیم ریشه‌یابی کنیم، شاید برسیم به رفتاری که به تعبیر یونگ در ناخودآگاه جمعی ما از پس قرن‌ها پنهان شده است و آن دیوارنویسی‌ها پدران غارنشین ماست؛ وقتی که مثلا از شکار بر می‌گشتند و کامیابی‌ها یا ناکامی‌های خود را ترسیم می‌کردند. شاهدی بر نیرومندی این فرضیه این است که هنوز هم می‌بینیم ولعی را که کودکان (و حتی بزرگ‌ترها) به خط کشیدن و نقاشی‌کردن بر دیوار خانه دارند و در روانشناسان در توصیه‌های تربیتی خود به والدین می‌گویند که بر دیواری از خانه، کاغذ سفید پهنی بکشند تا کودکانشان این تمایل دیرین بشری خود را ارضا شود و واپس رانده و تبدیل به عقده نشود.
از منظری جامعه‌شناختی اگر بخواهیم نگاه کنیم، پاسخ ساده‌تری وجود دارد که عبارت است از این که دستشویی فضای امنی برای گفتن حرف‌هایی است که دوست داریم دیگران بشنوند ولی به دلایل مختلف روانی و اجتماعی از گفتن آنها واهمه داریم.
چند پرسش:
با نگاهی به دستشویی‌نوشته‌ها متوجه می‌شویم که از نوشت‌افزارهای متعددی برای این کار استفاده می‌شود؛ از قبیل، مداد، خودکار، ماژیک نقاشی کودکان، روان‌نویس، گچ و... اما شگفت آنکه بعضی با ماژیک درشت (مثل ماژیک وایت‌برد) می‌نویسند. اکنون چند سوال سهمگین در این زمینه ذهن پژوهشگران را به چالش کشیده است و هنوز پاسخ قانع‌کننده‌ای پیدا نشده است از جمله اینکه
1. چه جور آدمی ممکن است در دستشویی ماژیک در جیبش باشد؟
2. آیا با نقشه‌ی قبلی ماژیک را همراه خود می‌آورد؟
3. آیا این ماژیک را صرفا برای نوشتن در دستشویی همراه خود می‌آورد یا کارکردهای دیگری هم در طول روز برای او دارد؟
4. با توجه به طول و قطر ماژیک و دشواری حمل آن در جیب‌های شلوارهای تنگ امروزی، این ماژیک را چگونه حمل می‌کند؟
یک خواهش:
هر چند این خواهش پیوند وثیقی با بحث خلانویسی ندارد اما چون شاید در بحث دیگری نتوان این نکته را یادآور شد، از فرصت استفاده می‌کنم و این درخواست را از همه‌ی هموطنان دارم که بیاییم به همدیگر احترام بگذاریم و در دستشویی‌های عمومی فایل‌های صوتی خود را مدیریت کنیم. در غیر این صورت از صداخفه‌کن‌های مناسب (اعم از ساده و رفلکسی) استفاده کنیم. با تشکر.
لینک‌های مرتبط:
کلمات کلیدی : فایل صوتی، دستشویی، نوشتن، خلانویسی، ناخودآگاه جمعی، یونگ، ماژیک
