حکم شرعی موسیقی: تبیین یا تشویق؟!

دوستم گفت: پس با این تفسیر حالا تو یه مورد واسم بگو که نگفتن یک حقیقت از گفتن آن بهتر باشه ببینم با این نظری که تو داری اصلا دیگه جایی واسه نگفتن می‌مونه.

گفتم: مثلا جایی که تقیه واجب باشه. توی زندگی اهل بیت (ع) داریم که مواردی یه شیعه‌ای می‌اومد خدمت حضرت و مسئله‌ای می‌پرسید ولی امام (ع) چون می‌دانست الان تو جمع جاسوس هست و اگر نظر شیعه رو بگه می‌فهمن این شیعه‌اس و جونش به خظر می‌افته نظر رایج را می‌گفت. یا مثلا داستان ازدواج شاه با یک زن ایتالیایی غیرمسلمان و نظر آیت الله بروجردی رو که شنیدی.

- آره.

(دوستانی که داستان را نشنیده‌اند اینجا از زبان آیت الله العظمی صافی گلپایگانی ببینند)

دوستم گفت: خب...

گفتم: البته شاید موارد دیگه‌ای هم باشه که مصداق نگفتن بهتر از گفتن باشه ولی من ندونم.

دوستم گفت: حالا اینو ولش کن. یه چیز دیگه می‌خوام بگم.

-  بگو.

-  گیرم حرف تو درست. گوش دادن بعضی موسیقی‌ها به شرط‌ها و شروط‌ها جایز. اما این معناش اینه که ما بیایم جوون‌هامون رو تشویق کنیم موسیقی گوش بدن؟

-   من کی تشویق کردم؟

-   وقتی تو فایل موسیقی می‌ذاری تو وبلاگت این یعنی چی؟

-  من می‌خوام بگم آقا این بی‌اشکاله. بذار یه مثال بزنم وقتی شهید مطهری کتاب مسئله‌ی حجاب رو می‌نویسه یکی از شاگرداش یه نقد تند روی اون می‌نویسه که خیلی خوندنیه. یه جایی طرف به شهید مطهری اشکال می‌گیره می‌گه فلان فصل کتابت تشویق زن‌ها به ورود به اجتماع مرداس که این از نظر اسلام ممدوح نیست. شهید مطهری در جواب بهش می‌گه تشویق نیست بلکه گفتن اینه که منعی نداره.

-  من هم خواستم بگم آقا طبق نظر مرجع تقلید من این جور موسیقی ها به تشخیص من منعی نداره همین و گرنه از من بپرسی من می‌گم اقا هر چقدر آدم موسیقی کمتر گوش بده بهتره. حضرت امام (ره) تو چهل حدیثشون می‌فرمایند: گوش کردن به موسیقی و آهنگ و به تعبیر خودشون تغنیات، اراده و عزم انسان برای خودسازی رو می‌گیره. ولی خود ایشون وقتی ازشون استفتا می‌شه موسیقی غیرمطرب رو حلال اعلم می‌کنن. یا مقام معظم رهبری می‌فرمایند: موسیقی یکی از راه‌های مبارزه با تهاجم فرهنگیه. (البته به شرطها و شروطها).

مشکل ما اینجاست که نمی‌تونیم مسائل رو از هم تفکیک کنیم. یعنی بین نگاه فردی و خرد به قضیه و نگاه اجتماعی و کلان فرق نمی‌ذاریم. بین نگاه فقهی- قانونی و نگاه اخلاقی- عرفانی فرق نمی‌ذاریم، نه با نگاه اخلاقی و عرفانی صرف، جامعه، مدیریت صحیح دینی میشه و نه با نگاه فقهی صرف، فرد به رشد معنوی مطلوب می‌رسه. 

یه مثال از خودم بزنم. پسرم سوم راهنماییه. نمی‌ذارم موسیقی گوش بده. رم موبایلش رو ازش گرفتم چون موسیقی گذاشته بود و هی گوش می‌کرد. می‌گه بابا از آهنگ‌هایی که روی کامپیوترت داری برداشتم. بهش می‌گم نمی‌گم گوش دادن به اینها حرامه. حلاله ولی می‌گم تو سنی که تو هستی اینا هواییت می‌کنه ذهنت رو به چیزایی مشغول می‌کنه تو الان باید فکرت فقط روی درس و عبادت و ورزش باشه. (البته پدرسوخته یواشکی گوش می‌ده و خیال می‌کنه، نمی‌فهمم)

(وای پدرم در اومد یه مقاله می‌نوشتم کمتر وقتمو می‌گرفت، تازه پولشم می‌گرفتم)