امام زاده های خانم!
چقدر دوست دارم این امامزاده را. کوچک است و گمنام. ولی وقتی می آیم حالم عوض می شود. حضورش را حس می کنم. تو هر امامزاده ای این حس را ندارم. دانیال نبی در شوش دانیال و امام زاده صالح در تجریش تهران.
البته حساب امام رضا (ع) و حضرت معصومه (س) جداس امامان معصوم (ع) جداست. امامزاده های در رتبه های بعد را می گویم. چند صد متری ماده به امامزاده برای همراهانم تعریف می کردم از کرامت هایی که از این خانم شنیده ام نصفه هایش که رسیدم بغض کردم دلم لرزید.
دور ضریح را دیگر نمی گویم خصوصی است ولی حس کردم چیزی در دلم انداخت. من اهل گفتن آن نبودم. کاملا حس کردم انگار درِ گوش دلم گفت: این طور بگو. یک جورایی به نفع خودش هم بود! یک لحظه خنده ام گرفت. تجربه کردم میان گریه می خندم را. از زیرکی اش خنده ام گرفت. اینکه چطور برای خودش بازارگرمی می کند و مشتری جذب می کند و به زائرانش می رسد.
توی دلم گفتم چشم. هر طور شما بگین و گفتم. چقدر دوست داشتم گریه کنم. به دلم گذشت امامزاده ی خانم هم نعمتی است. از امام زاده های آقا عذرخواهی می کنم بهشان بر نخورد من مخلص همه شان هستم حتی آنهای که سند معتبری از نسبشان در دست نیست؛ جز دل های دوستدارانشان و کرامت هایی که کرده اند.
آنجا به دلم گذشت خوب است آدم برای حاجتش به امام زاده های خانم رو بیندازد. به طوری طبیعی مهربانی شان و عاطفه شان بیشتر است و دلشان رقیق تر است، آدم کمی حرف بزند در خانه ی خدا وساطت می کنند. انگار که مادرت برایت دعا کند.
این حرف ها را زیاد جدی نگیرید. باور شخصی من است شاید غلط باشد ولی گمان من این است که خدا هم حرفشان را در شرایط مساوی، بهتر می خرد خب دیگه خانم هستند. البته این حرفم همچین بی رگ و ریشه نیست.
بگذریم. حرفم بهت نچسبید بی خیال. حسم بود عشقم کشید گفتم. تو هم جدی نگیر. ببخشید.
راستی نگفتم. حضرت بی بی زینب خاتون (س). کهک قم، همین پنجشنبه رفته بودم.
کلمات کلیدی :
