ثواب برای نامحرم!

رفته بودم ایستگاه رادیو برای ضبط برنامه. قرار بود هر روز دو، سه برنامه ضبط کنیم. بین برنامه‌ی اول و دوم چند دقیقه‌ای تنفس بود ولی تو همان اتاق ضبط می‌ماندم. برنامه‌ی اولم داستانی از مثنوی بود درباره‌ی نگاه به نامحرم و مضرات آن. یکی از مجری‌ها که از قبل می‌شناختمش و آدم متدینی هم بود، تو مدت ضبط، کنار دست مسئول ضبط برنامه نشسته بود. بعد از تمام شدن برنامه، تو زمان تنفس از پشت پنجره‌ی شیشه‌ای و در حالی صدایش به زحمت به من می‌رسید، گفت: حاج‌آقا یه سوال برامون پیش اومده، اجازه می‌دین؟

گفتم: بفرمایین.

- اگه کسی باعث بشه کس دیگه‌ای استغفار کنه؟ واسه اون طرف ثواب می‌نویسن؟

گفتم: واسه کی؟ واسه اونی که استغفار کرده یا اونی که باعث استغفار اون یکی شده؟

- واسه همین دومی که گفتین.

البته هر دو نفرشان لبخند مرموزی به لب داشتند که حاکی از وجود نیم‌کاسه‌ای زیر کاسه بود و من هم سعی کردم بفهمم. برای همین هم گفتم: یعنی چه طوری؟

- چه جوری بگم؟ منش و رفتار طرف یه جوری باشه که طرف متنبّه بشه و استغفار کنه؟

تا اینجا هنوز چیزی دستگیرم نشده بود. مجبور شدم همین طور آخوندی ادامه بدم. تنها چیزی که به خاطرم رسید این بود که با قاطعیت چیزی نگویم تا راه برگشت داشته باشم. گفتم: راستش دقیقا نمی‌دونم ولی در حد اطلاعات محدود خودم، فکر کنم بله واسش ثواب منظور می‌شه.

این را که گفتم: زدند زیر خنده. بالاخره گفتم ولی من سرّ این خنده‌های زیرزیرکی‌تون رو نفهمیدم. مجری اشاره‌ای به مسئول ضبط برنامه کرد و گفت: حاج‌آقا ایشون وقتی چشمش به یه نامحرم می‌افته استغفرالله می گه! ...