سلام و سپاس
آهان اون جمله که مصخوص ديگران بود والّا ما تو کوهپايه که هستيم خود به خود حس کوچينگي داريم و ازتون مچکريم.
توضيحاتتون خيلي زيبا بود و فکر کنم ديگه مطلبو برام روشن کرد. در واقع کوچ کسيه که يه جورايي خودشو وقف موفقيت ديگري ميکنه بله؟ فقط يه چيز يعني چند چيز ميخام بگم اميدوارم اين بار هم به خير بگذره.
راستش کوچ براي نويسندگي و پايان نامه برام هم زيبا بود و هم مقبول ولي کوچ براي زندگي يه جوري بود.
چه جوري بگم؟ خود شما چندتا آدمو مي شناسيد که دوست داشته باشه يه نفر اينجوري تو زندگيش ببخشيد فضولي کنه و مجبور باشه همه چيزو واسش توضيح بده و باهاش هماهنگ باشه؟ واااي قابل تحمل نيست.
غير از اون اين آدم چقدر بايد دلسوز و قابل اعتماد و باتقوا باشه؟ مثلاً يکي در حد و اندازه ي آقاي قاضي خوبه ديگه نه؟
بعدشم به نظرتون وقتي دوره ي کوچينگيش تموم شد اون آدم بهش وابسته نميشه؟ طوري که نتونه تنهايي به زندگيش در مسير درست ادامه بده؟