حالتون خوبه؟ من فکر مي کنم اگه به نيت بهشت و جهنم کاري نخواهيم انجام بدهيم دو راه بيشتر نداريم: يا پله اول رو با هر سختي هست شروع کنيم براي رضاي خدا تا کم کم انگيزه مون فقط خودش بشه که خودش يه جور رياضته و هم زمان اهميت خدا محوري رو بالا ببريم و نه بهشت محوري يا جهنم گريزي البته در کنار ياد آوري مدام نعمت ها و شرايط شيرين حاصله از اون ها و راه دوم اينکه بالاخره هر کي تو زندگي اش لحظاتي داره که محو خدا ميشه و از بودنش لذت مي بره، اون لحظات رو پر رنگ کنيم و دنبالش رو بگيريم. در هر دو حال هم لطف خدا لازمه اونم زياد. اگه بشه قدم اول رو برداشت خدا خودش بيشتر کمک مي کنه. اينم ضميمه کنم که روزي يکي از اساتيدم مي گفت هر کدوم از شما زاهد و عابد و عارف و ... هستيد منتها درجات فرق مي کنه مي گفت نبوده تنهايي نشسته باشيد و صرفا براي خدا اشک بريزيد؟ يا از چيزي که خواستيد و تونستيد براي خدا رويگردان بشيد؟ و ... فقط درجات عرفاني تون فرق مي کنه. اين طوري به قضيه نگاه کردن انگيزه مي ده تا راهي رو که هست ادامه بدهيم نه شروع!