با سلام
چي بگيم که بيان ماهرانه و بسيار شيرين نويسنده متن هم نتونست تلخي و غم انگيزي موضوعش رو از بين ببره . جالبه آدم در هيچ دوره ايي از زندگيش ( کودکي، نوجواني، جواني، ميانسالي و سالمندي) از پيري خوشش نمياد. شده در جواني به شوق ديدار معبود آرزوي مرگ کنه اما آرزوي پيري بعيده... شايد به اين دليل که:
آدم تا جوونه ميتونه لنگ زدن رو تحمل کنه اما پيري خودش لنگي مياره، واي به روزي که کفشت کفش نباشه يا اصلاً کفش پات نباشه (ديالوگ دوست داشتني ام در يک فيلم سينمايي )