سلام
يه سوال!
ماها دينداران تحصيل کرده حداقل، همه بسيار پايبنديم که دينمون رو از راه تعقل و از مسير درست به دست بياريم.
اما يه گروه از اهل ذوق ما در عين حال بعضي ذوقيات مثل همين نوشته شما و حس و حالتون، برامون پرمعني و زيباست (دلمون ميگه به به و حداقل موقتا عقلمون سکوت ميکنه)
اما يه گروه ديگون اين طور ذوقيات رو اصلا حتي طرحش رو صحيح نميدونيم، ميگيم چه معني داره وقتي دليل عقلي و نقلي بر عليهش هست اين طور احساسي حرف زدن.
چرا اين طور ميشه؟
چرا بعضي از ما برا احساس هم حتي اگه عقل خودمون نپذيردش ارزش قائليم و بعضي نه؟
و کدومش بهتره؟
هميشه اهل دودوتا بودن؟يا گاهي حرفاي ذوقي زدن؟
برم که کلاسم دير شد!!!