با سلام
الان يه چيزي متوجه شدم که قبل از نازک کاري پاسختون به سه کامنت قبل از اين طور ديگه ايي متوجه شده بودم.
اگه منظور شما اين بوده که شعر حافظ به جهت استفاده از اصطلاحاتي مثل مي، ميخانه و خرابات و... براي بيان معاني عرفاني ناخودآگاه صورت طنز به خودش گرفته (نه بطور آگاهانه) واقعاً حرفي توش نيست. البته همانطور که فرموديد چنين چيزي از اون مقاله قابل برداشت نيست، يعني اين کشف اختصاصي خودتون بوده! چون نهايت چيزي که از اون مقاله برداشت ميشه اينه که هر واژه دو ساحت دروني و بيروني داره و غالب تفسير کنندگان شعر حافظ در زمان هاي بعد از او، در ساحت بيروني اشعارش که ساحتي غير مقدس بوده متوقف شدند، به خلاف پيشينيان و معاصرين خود جناب حافظ که به ساحت دروني الفاظ راه مي يافتند.
برام جالب بودن واقعاً ، از معلوماتي که در اختيارمون قرار مي ديد بسيار ممنونم