با سلام و خداقوت
عجب وبلاگي!!! عجب پستي!!! طوري صحنه رو در سه پارگراف اول ترسيم کرديد که همينطوري هم بدون دريافت مطلب با خنده ي فرويدي همنشين شديم. و اما
از پارگراف چهارم فقط شبح شو دريافتيم. مابقي رو هم اي کم و بيش! واقعاً طنز در تمام اشعار عرفاني حضور جدي داره؟؟؟؟؟ آخه استاد يه رحمي، يه آيين جوانمردي ايي!!! بحث به اين تخصصي فکر نمي کنيد مغزمون يهو سنگ کوب کنه؟
ولي عجب حرف نويي بودا، غلط نکنم اين پست از خويشاوندان نزديک پست سابق هست. بايد مقاله رو بخونيم و با کشف ارشميدسي شما پيوند بزنيم، اونوقت شايد چيزي دستگيرمون شد و حرفتونو درک کرديم! ماشاءالله چقدر هم چکيده ست.