خلاصه غرض اين بود که تاييد کنم حرف شما رو و بگم خوبه فرهنگ الان ما توسط خودمون نقد بشه و آسيب شناسي بشه تا هي بهترتر بشيم.

پز گذشته رو دادن هيچ دردي از هيچ کس دوا نکرده

جواب بي نقصي بود

حالا اگه يه نفر يه قدم بره عقب تر و بپرسه چرا ما از حضرت عباس نماد جوانمردي ساختيم و از امام حسين نه، اون وقت چي جواب ميدين؟

حالا شما ثابت کن تبار ما ايرانيه اول! آخه شنيدم ميگن ماها (من و برخي همشهريانم) از تبار روميم!

راستش آدم وقتي به تداخل نژادها در طول تاريخ فکر ميکنه، بحث نژاد و تبار و اينا بيشتر شبيه يه طنز ميشه ديگه تا واقعيت خارجي

حالا چرا مادر عروس؟ خيلي بي جا گفتم؟

ممنون جناب سلسبيل. در مورد سوالاتتون، جوابي به ذهنم رسيده که البته در کامنت قبلي هم اشاره اي بهش داشتم. سخنرانان ما در سخنراني هاي خودشون بايد در زمينه عقايد مردم هم به دنبال بالا بردن بينش اون ها باشند هم گرايششون. در زمينه گرايش هيچ چيزي جز مجموعه درد و آلام و فداکاري ها و محبت ها نمي تونه تاثير گذار باشه ولي در مورد بينش، چون هدف نهايي درک مخاطب و حرکت به سمت اون هست، يک راه آسون تر نشون دادن فداکاري ها و اوصاف واضح حضرت عباسه ولي در مورد امام، صداقت، صميميت، علم، جود، ايثار، شجاعت و ... در سايه مظلوميتشون به آسوني به مخاطب نشون داده نمي شه و نياز به اضافه کردن مطالب ديگه از ساير عمر مبارک امام هست که نسبت به اوصاف حضرت عباس که فقط در برهه زماني واقعه عاشورا هم بيان مي شه، چون به اون غم ها و مصيبت ها و گريه ها نزديک تره و از طرفي حماسي هست و از طرف ديگه آرزوي دروني هر شيعه اي ياري رساندن به امام در اون شرايط هست که اين آرزو به دست حضرت عباس در صحنه ذهن مخاطب ترسيم مي شه و شايد هم تحسين و کمي هم با احتياط شايد بشه گفت همزاد پنداري! نتيجه اين همه و البته چيزهاي ديگه اين شده که الان عزاداري هامون به اين سمته.

( يعني خوشم مياد از خودم نظريه مي پردازم در حد تيم ملي ها! اي ول)

سلااااااااام

بح بح اسامي عزيزم.

چقدر من حضرت عباس رو دوس دارم چقدرم امام رو...

نترسيد باباجان. مرد گنده که نميترسه. عيبه. مردم چي ميگن.

منم با دوستام موافقم. (شکلک موذيانگي)

براي همينه که من ميگم ما اين ويژگي ها رو در غير معصوم بزرگتر و عميق تر درک ميکنيم و الگوگيريمون از اونها راحت تره

وقتي مي خواهند در مورد چرايي قيام عاشورا و تاريخ آن زمان فکر کنند، بايد به سراغ عنصر اصلي بروند پس بايد از امام صحبت بشه ولي از طرفي وقتي واقعه عاشورا نقل مي شه، محور بحث فداکاري ياران و غمي است که به دل آقا وارد مي شه. در اين بين از اوصاف حضرت عباس که قابل الگوگيري، قابل فهم و مشخص تر هست بيشتر تعريف مي شه ولي در مورد خود امام اين طور حرف نمي زنند. نتيجه طبيعي امر اين هست که تحسين ها و نام گذاري ها به سمت حضرت عباس بره و امام معصوم رو در حد داستان هاي زمان کودکي و غم هاي کربلا و مطالبي از اين دست بشناسيم. اين ايراد به اين جا برمي گرده که کسي چندان به دنبال تحليل شخصيت امام در واقعه عاشورا روي منابر نيست و شناختي به مردم داده نمي شه چون اين تحليل کار سخت تري است. از طرفي هم مردم عموما اهل تحقيق و مطالعه نيستند. به نظر من چيز غريبي نيست که هر چقدر پول داديم، آش خورديم و متاسفانه پول و شناخت ما سطحي و اندکه و صرفا وقايع مشخص را مي بينيم.

شايدا:

چون حضرت اباالفضل معصوم نبود و در پيروي از امر امامش الگوساز شد.

يه چيزي هم هستا، براي ماها سرزدن کارهاي خاص و بزرگ از غير معصومين خيلي شگفت آورتر از انجام اعمال بزرگ توسط معصومينه. براي همين باهاش مواجهه خاصي داريم.

انگار ته دل ما، نعوذ بالله امام حسين به جبر در کربلا حاضر شد و سختي ها رو متحمل شد و حضرت عباس به اختيار و با خلوص و مردانگي. اين حس جبر و اختيار، نتيجه همون نگاه عوامانه به ويژگيهاي معصوم و غير معصومه.

آهان، فهميدم. سياسيه !!

نظرسنچي از استاد:

چه نوع کمپوتي رو دوست داريد تا براتون بيارم زندان اوين؟؟؟؟؟