سلام
با توضيحي که فرموديد دامنه اين تيپ آدم ها به شدت گسترده است: تمامي اهالي ادبيات، عالمان، مدرسان، محققان که به نظر خيلي خوش به حالشونه ولي واقعيت اين نيست. مي نويسي و مي نويسي و به تو مي گويند بي کار چون صاحب دست هاي زمخت و سخت نيستي! مي خواني ومي خواني و به تو مي گويند...
ولي به نظر من اين ايراد در خيلي از شغل هاي ديگه هم هست مثل بنايي، نانوايي، کارگري... که نان بازو مي خورند و به چشم کسي نمي آيند! اگرچه گاه نان کسي در بلند آوازه کردن نام اين گروه است!
و باز هم فکر مي کنم اين درد در نگاهي وسيع، عام تر از اين حرف هاست تا جايي که مي توان گفت هيچ کس هيچ کس را به خوبي درک نمي کند به دليل تمام بدي ها و بدخلقي ها...!!! در دنيايي که کسي ديده نمي شود به شاعر بگوييد شعر بگويد و خوش باشد...تا شقايق هست زندگي بايد کرد!
اين بحث از نظر جامعه شناسانه، ديني، فرهنگي، مديريتي و ...دنباله دارد...بگذريم.