سلام
به نظر من حتي ميشه آدم هارو با مداد رنگي هاي زيباتر و متنوع تر هم نقاشي کرد مثلا وقتي از کسي ناراحتيم به جاي استفاده از رنگ سياه روي خوبي هاي گذشتش يه رنگ سبز فسفري بکشيم که خيلي به چشم بياد يا وقتي داريم کسي رو فراموش ميکنيم رو خاطرش يه رنگ قرمز بکشيم تا يادمون بياد عشق قرمزه و فراموش کردن محبت ها ممنوعه!و البته در مورد خودمون بي رنگ باشيم تا جلوه گر زيبايي رنگ هاي خدا باشيم!
خوب ميشه بامزه فکر کرد نه؟يادمون باشه که نقاشي خلقت خلاقانه تر و آرامش بخش تراز اين هاست!
مطلبتون به صورت كلي خوب بود اما دوست عزيز عواطف ما نه مداد رنگي هست ونه شبيه آن اما خواستم بگويم همه احساسات ما به يك ديگر بايستي نسبي باشد يعني اگر كسي به ما لطفي كرد به صورت نسبي از او رازي و خوشحال باشيم و دوستش داشته باشيم و اگر روزي از طرف او به ما لطفي نرسيد ويا خشونتي از او به ما رسيد بازهم به صورت نسبي از او دلگير شويم .
و اما نظر ديگر اينجانب اين است كه همه بايد از توقعات خود نسبت به يك ديگر بكاهند و به تعهدات خود نسبت به يك ديگر اظافه نمايند.
التماس دعا
ياعلي
