ياد خاطره اي از سهراب افتادم. وقتي سهرابب واسه ديدن موزه ها و آثار هنري و تکميل هنر نقاشيمي ره پاريس، يه روز پولش تموم ميشه و ميره از يکي از دوستاش پول قرض بگيره که اونم ته جيبش خيلي نمونده، بالاخره نصفش رو ميده سهراب يعني 6 فرانکشو. سهراب بهش مي گه فردا بيا يه سر بهم بزن، وقتي ميره بهش مي گه: يه سطل آب و جارويي بردار و بيا بريم.خلاصه ميرن و تو يه خيابوني يه گوشه از پياده رو تميز مي شورن و بعد سهراب شروع مي کنه به نقاشي. کم کم مردم جمع مي شن و راضي از نقاشي او پولي مي ذارن کنار رو مي رن. (اينم بگم که نقاشي کنار خيابون تو اروپا رايجه). خسته نکنم طولي نمي کشه که هزار و دويست فرانک جمع ميشه. ششصد فرانک رو به دوستش و الباقيشم خودش بر مي داره. حالا که اين قدر پسر خوبي هستي باشه به خاطر تو هم شده يه فکر ديگه مي کنم.