و اما سعدي
در نظاميه بغداد که بودند:
نکته در خور توجه رفاه دانشمندان در اين زمانه، بود. خواجه نظام الملک طوسي، نخستين کسي بود که مستمري ثابت و مشخصي براي مدرسين و طلاب مدارس نظاميه، تنظيم نمود. اين امر، موجب شد تا اهل دانش، به لحاظ اجتماعي و اقتصادي، از جايگاه ويژه و امنيت خاطر فراواني بهره‌مند شوند.

و بعدا در شيراز:
در دوران ابوبکربن سعدبن زنگي شيراز پناهگاه دانشمنداني شده بود که از دم تيغ تاتار جان سالم بدر برده بودند. در دوران وي سعدي مقامي ارجمند در دربار به دست آورده بود. در آن زمان وليعهد مظفرالدين ابوبکر به نام سعد بن ابوبکر که تخلص سعدي هم از نام او است به سعدي ارادت بسيار داشت. سعدي بوستان را که سرودنش در 655 به پايان رسيد، به نام بوبکر سعد کرد. هنوز يکسال از تدوين بوستان نگذشته بود که در بهار سال 656 دومين اثرش گلستان را بنام وليعهد سعدبن ابوبکر بن زنگي نگاشت و خود در ديباچه گلستان مي‌گويد. هنوز از گلستان بستان بقيتي موجود بود که کتاب گلستان تمام شد.
منبع