هزار دالان را ميگذرانيم دوست ميشويم ودر خم يك كوچه ،نه يك بن بست همديگر را گم ميكنيم .
وگاهي انقدر تنها ميشويم كه خودمان هم خودمان رادرك نميكنيم

خودمم ميدونم بي ربطه ولي چاره اي نيست، بايد بخونيد:
پسر عموي سه ساله ما به مامان باباش ميگه، من ماهيم، از تو رودخونه افتادم بيرون
ماهي ها هم که نميتونن حرف بزنن (از اون لحظه به بعد هم فقط صداهاي مبهم از خودش درمياره که مثلا ماهيه)
باباش ميگه پس دستت رو بده به من تا ورت دارم بندازمت تو آب
اونم رو ميکنه به مامانش در گوشي ميگه: مامان من که ماهيم نميتونم حرف بزنم ولي تو به بابايي بگو ماهي که دست نداره!

سلام
شما حق داريد! دنياي بزرگا گاهاً قوانين نانوشته ايي داره که معمولاً زخم خورده ها تعيين شون کردن و بقيه هم خواه ناخواه بهش دچارن!
اين رشته سر دراااز دارد...
راستي اين دخترک وروجک شمام خوب واسه خودش با اون سر کوچه ايي ها رفيق ها!

چقدر زهرا رو دوست دارم
چقدر زهرا دوست داشتنيه

سلام