يه استاد منحرف داشتيم، که خودش رو عاشق و شاگرد آقاي ملکيان مي دونست
واسه همين همش فکر ميکنم اگه ملکيان بخونم منحرف ميشم

با داستان هم ياد اين شعره افتادم:
دخترک رفت، ولي زير لب اين را ميگفت:
"او يقيناً پي معشوق خودش مي‌آيد"
پسرک ماند، ولي روي لبش زمزمه بود:
"مطمئناً که پشيمان شده،برمي‌گردد"
...عشق قرباني مظلوم غرور است هنوز...