سلام. خير. عرض من صرفا بيان حکم شرعي و اخلاقي نيست هر چند که بيان حکم شرعي رقص را در رسانه هم تا الان من نديدم. يعني مثلا همان طور که مثلا يک جلسه مي ذارن در برنامه ي سمت خدا يا بقيه ي برنامه ها درباره دروغگويي يا غيبت يا نماز و... يه جلسه هم بذارن درباره ي رقص. ولي بحث من بيشتر درباره ي بيان حکم شرعي ناظر به عمل کردن بود. نه اينکه ايها الناس برين برقصين نه حرف من اين بود که يکي از راه هاي شاد شدن آدم رقصيدنه که با شرايطي حلاله. اينکه يه خانم متدين اگر خواست براي همسرش با رعايت جوانب مسئله برقصه احساس گناه نکنه و شوهرشم اينو چيز بدي ندونه.مي دونم الان بعضي ها (جناب بي نام رو نمي گم که ايشون سرور ما هستند) خون خونشونو مي خوره که خود حاج آقا هم انگار بعله. يا حاج آقا تو خونه چطوريه؟ اول اينکه ببخشيد هان زندگي خصوصيم هر کسي به خودش مربوطه. دوم اينکه خيالت رو راحت کنم من از 100 تا حرف درست که مي زنم شايد به 20 تاش اونم به زور عمل کنم. سوم اينکه آره خياليه؟ کيه که بگه از اساس از رقصيدن يا رقص ديدن بدش مياد. به نظرم اگه کسي اينو بگه (فکر نکني براي بيرون کردن حريف از ميدون مي خوام به او برچسب بزنم: مغالطه ي مسموم کردن چاه، واقعا مي گم يعني به لحاظ روان شناختي) به احتمال زياد بيماره. مسئله اينجاست که مثل بعضي چيزاي خواستني ديگه چون حرامه کنار مي ذاريم و خيالتم راحت کنم از رقص حلال هم تو خونه ي ما خبري نيست. حالا پس احتمالا مي پرسين پس چه (خداي نکرده، دور از جونم و جسارت نشه محضر خودم) چه مرضيه که اين رو مطرح کردم و اصرار مي کنم که مطرح بشه. البته زياد هم اصراري ندارم ولي خب بي اعتنا هم نيستم. حالا عرض مي کنم.