ممنون جناب سلسبيل. در مورد سوالاتتون، جوابي به ذهنم رسيده که البته در کامنت قبلي هم اشاره اي بهش داشتم. سخنرانان ما در سخنراني هاي خودشون بايد در زمينه عقايد مردم هم به دنبال بالا بردن بينش اون ها باشند هم گرايششون. در زمينه گرايش هيچ چيزي جز مجموعه درد و آلام و فداکاري ها و محبت ها نمي تونه تاثير گذار باشه ولي در مورد بينش، چون هدف نهايي درک مخاطب و حرکت به سمت اون هست، يک راه آسون تر نشون دادن فداکاري ها و اوصاف واضح حضرت عباسه ولي در مورد امام، صداقت، صميميت، علم، جود، ايثار، شجاعت و ... در سايه مظلوميتشون به آسوني به مخاطب نشون داده نمي شه و نياز به اضافه کردن مطالب ديگه از ساير عمر مبارک امام هست که نسبت به اوصاف حضرت عباس که فقط در برهه زماني واقعه عاشورا هم بيان مي شه، چون به اون غم ها و مصيبت ها و گريه ها نزديک تره و از طرفي حماسي هست و از طرف ديگه آرزوي دروني هر شيعه اي ياري رساندن به امام در اون شرايط هست که اين آرزو به دست حضرت عباس در صحنه ذهن مخاطب ترسيم مي شه و شايد هم تحسين و کمي هم با احتياط شايد بشه گفت همزاد پنداري! نتيجه اين همه و البته چيزهاي ديگه اين شده که الان عزاداري هامون به اين سمته.

( يعني خوشم مياد از خودم نظريه مي پردازم در حد تيم ملي ها! اي ول)