وقتي مي خواهند در مورد چرايي قيام عاشورا و تاريخ آن زمان فکر کنند، بايد به سراغ عنصر اصلي بروند پس بايد از امام صحبت بشه ولي از طرفي وقتي واقعه عاشورا نقل مي شه، محور بحث فداکاري ياران و غمي است که به دل آقا وارد مي شه. در اين بين از اوصاف حضرت عباس که قابل الگوگيري، قابل فهم و مشخص تر هست بيشتر تعريف مي شه ولي در مورد خود امام اين طور حرف نمي زنند. نتيجه طبيعي امر اين هست که تحسين ها و نام گذاري ها به سمت حضرت عباس بره و امام معصوم رو در حد داستان هاي زمان کودکي و غم هاي کربلا و مطالبي از اين دست بشناسيم. اين ايراد به اين جا برمي گرده که کسي چندان به دنبال تحليل شخصيت امام در واقعه عاشورا روي منابر نيست و شناختي به مردم داده نمي شه چون اين تحليل کار سخت تري است. از طرفي هم مردم عموما اهل تحقيق و مطالعه نيستند. به نظر من چيز غريبي نيست که هر چقدر پول داديم، آش خورديم و متاسفانه پول و شناخت ما سطحي و اندکه و صرفا وقايع مشخص را مي بينيم.