البته مردم ايران خيلي چيزاي ديگه رو هم خيلي دوس دارن اما سراغشون نميرن خيلي وقته.

تو دنياي پر از استرس و شلوغي و عجله و کار و آهن و سيمان و آسفالت (!) کي ميتونه انقد آسوده خيال باشه که بشينه و يه دل سير شعر بخونه! شعر و شاعري هم يه پرده از تريپ روشنفکربازي ماها شده!!

تازه با اين همه فاصله اي که از ذهن و زبان حافظ گرفتيم، اگه هم شعر بخونيم غزل معاصر ميخونيم که يکم شبيه خودمون حرف بزنه! از شاعري ميخونيم که قد خودمون دنيا رو فهميده باشه نه بيشتر! حرف هاي دل ما رو بزنه!

شما از چه دليل هايي ميخواهيد بگيد سر کلاس؟

کاش ميشد ضبط کنيد، ميشه آيا؟