همه دانشگاه هاي تهران يکي يه امام زاده اختصاصي دارن انگار.

آخه پشت دانشگاه ما هم يه امام زاده کوچيک و رويايي بود که سکوت و خلوت و آرامشش آدم رو ديوانه ميکرد. اين سالهاي آخر بازسازي شد و کلي شلوغ پلوغ. ولي اوايل يه چيز تک بود. يه هو تو رو از قرن بيست و يک ميلادي ورميداشت ميذاشت تو قرن نهايت ده يازده قمري!

در چوبي و ساختمون کوچيک آجري با کاشي هاي فيروزه اي داخلش و ضريح خاتم کاري... معمولا جز تک و توک دانشجوها زائري نداشت

مشتاق خوندن خاطره هاتونيم...