به جوان دهه ي هشتادي اي براي يه کاري واسه راديو جوان کمک مي کنم. به مناسبتي ديروز برايش نوشتم: پشتکار، روحيه ي بالاي و کارداني شما تحسين برانگيزه. برايم نوشت: واسه اينه که خداي بزرگي رو مي پرستم. (اصلا چي مي خواستم بگم. يادم رفت...)

ارادت دارم آقاي دکتر. غافلگير شدم. فکر نمي کردم استاد و پژوهشگر و نويسنده ي برجسته اي چون شما چندان فرصت کند به وبلاگ ناقابل بنده سر بزند. خوشحالم که خوشتون اومده.

اتفاقا ديشب بهش فکر مي کردم.

سلام. خرجش يه بليط رفت و برگشت به جاي سردسيره البته با هماهنگي سازمان هواشناسي. ممنون.

ببخشيد اشتباه ويرايشي بود الان درستش مي کنم.

سلام. حدس مي زدم چنين چيزي بگين. ولي اگر شما هم مثل من کودکي رو توي ده زندگي مي کردين. دهي که گاهي ما بچه هاي آن، سرِ گرگي را که دو سه تا از مردهاي قلچماق شکارش کرده بودند، مثل توپ فوتبال در کوچه هاي تنگ و تو در توي آن مي گردانديم، اون وقت حس من رو از پارس سگ درک مي کردين و مي دانستيد که صداي او براي اهالي ده نشانه ي امنيت است. تازه پارس سگ خاطرات روزهاي عزيزي را در من زنده مي کند. روزهاي کودکي ام. شب هايي که من و برادر بزرگترم عليرضا کنار هم توي حياط روي تشک هايمان مي خوابيديم و به آسمان پرستاره نگاه مي کرديم و مثل يک شکارچي که مي خواهد شليک کند و مي خواهد دقيق هدف را ببيند يک چشممان را مي بستيم و سعي مي کرديم ستاره اي را که دقيقا بالاي سر ماست پيدا کنيم و هر کدام ستاره مان را به ديگري نشان بدهيم و خانه ي ما جايي بود که کمي آن طرف زمين هاي هنوز ساخته نشده بود و کمي آن طرف تر زمين هاي کشاورزي بود و صداي پارس سگ ها تا دير وقت مي آمد و...

سلام. حسي رو هم که تصوير کردين تجربه اش رو دارم خيلي زيباست. اون تجربه ي من از اين حس يه نکته ي جالب ديگه هم داره يعني يه خاطره اس که نکته ي جالبي هم داره که شايد يه بار تعريفش کردم. شايد وقتي که هوا يه خرده سردتر شد و مخصوصا اگه قم برف بياد. واي حالم عوض شد الان که دارم فکرشو مي کنم. چقدر دوست دارم الان همين الان يه جايي باشم هيچ چيز جز برف نباشه. همه جا تاريک تاريک فقط از دور چند چراغ کم سو به چشم بيان و گاهي صداي سگ هايي که معلوم نيست براي چي پارس مي کنن... واي بيشتر نگم مي ترسم سر به بيابون بذارم.

سلام. ممنون.

سلام. حسي که بعد از خوندنش بهم دست داد.