فقط يه چندتا چيز بگم!
اولا به نظرم براي همه اين جور خودستاييا نميشه يه تفسير داشت به نظرم، شايد بعضي شاعرا مثلا تو يه موقعيت تحقير شدن و يا شأنشون اون جوري که بايد حفظ نشده و مجبور شدن يه جورايي خودشون رو معرفي کنن و به رخ بکشن يا اين جوري به خودشون دلداري بدن.
يه دستش هم نشون ميده، وقتي کسي يه شعر خوب ميگه، انقدر اين قدرت ماورايي و از جنس وحي و الهامه که خودشون هم دچار تحير و تعجب ميشن و مست شعر خودشون ميشن و شروع ميکنن تعريف کردن.
در کل اين خودستايي هم در مواردي که با خيال پردازي هاي شاعرانه همراهه خيلي دلچسب و قشنگه. ولي از زبون خيلي هنرمنداي ديگه چيز دل چسبي به نظر نمياد.
اما يه چيز ديگه هم هست، من اين خودستايي صريح و صادقانه رو بيشتر دوست دارم تا فروتني دروغين و رياکارانه بعضي رو...