سلام و درود بر شما. درباره ي پيوند بين واقعيت و خيال من سعي خودم را كرده ام بر اساس تجربيات و گفته ها و شنيده ها و البته آرزوهايم نوشته اي جذاب را به وجود بياورم كه البته ظاهرا ناكام مانده ام. به نظر شما يك استاد آن هم روانشناس نمي تواند يك مشاور باشد؟ در سوال شما اندوهي وجود دارد كه خواننده را متاثر مي كند. با اجازتون چند نكته را كه به نظرم مي رسد عرض مي كنم شايد به روشن تر شدن بحث كمكي بكند. بله مردهايي هستند كه هر كاري و هر نوع رابطه اي با هر كسي را براي خودشان روا مي دانند ولي همان يا كمتر از آن را براي همسر يا خواهرشان روا نمي دانند. اما آيا همه ي مردها اين جور هستند؟ آيا خواهر يا همسر آنها مجاز هستند كه بگويند چون مثلا شوهر يا برادرم خودش اينكاره است پس من هم مي خواهم و مجازم كه مثل او باشم؟ در اينكه بعضي مردها در غيرت ورزي افراط مي كنند شكي نيست اما آيا غيرت به جا و بقاعده ي يك مرد چيز خوبي است يا نيست؟ و سرانجام اينكه با توجه به وضعيت فرهنگي و عرفي فعلي جامعه ي ما (مطلوب يا نامطلوب كاري ندارم) در روابط بين دو جنس زن و مرد به يك درجه اسيب پذير هستند؟ يا آسيب پذيري زن بيشتر است و لذا مراقبت بيشتري را از سوي خودش و اطرافيانش طلب مي كند؟