سلام. حق با شماست. حواسم به اين نكته بود. من ترجيح دادم از تعليق استفاده كنم تا غافلگيري. براي اينكه عرضم روشن بشه نقل قولي از هيچكاك ميارم:تفاوت قابل ملاحظه اي مابين تعليق و غافلگيري وجود دارد و هنوز که هنوز است بسياري از فيلم ها اين دو مفهوم را با يکديگر اشتباه مي کنند. منظورم را توضيح خواهم داد. ما، هم اکنون، در حال اجراي يک گفتگوي ساده و صميمي هستيم. فرض کنيد که هم اينک يک بمب در بين ما و در زير اين ميز قرار دارد. اتفاق خاصي رخ نمي دهد و ناگهان "بوم!" يک انفجار رخ مي دهد. تماشاگران غافلگير مي شوند، اما آنها پيش از اين غافلگيري، شاهد يک صحنه ي کاملاً عادي و بدون هيچگونه پيامد خاصي بوده اند. حال، اجازه دهيد که موقعيت را تعليق آميز کنيم. بمب در زير ميز است و تماشاگران اين را مي دانند، شايد مثلا به اين دليل که ديده اند که فردي آشوب طلب آنرا در آنجا قرار داده است. تماشاگران مطلع هستند که بمب در ساعت يک منفجر مي شود. يک ساعت نيز بر روي دکور صحنه وجود دارد. تماشاگران مي توانند ببينند که ساعت يک ربع به يک است. در چنين موقعيت هايي، همان مکالمه ي ساده و عادي به شدت ميخکوب کننده مي شود، چراکه تماشاگر، خود، در صحنه حضور دارد. بيننده آرزو مي کند که اي کاش مي توانست اينچنين به شخصيت هاي درون صحنه هشدار دهد: "شما، در اين شرايط، نبايد درباره ي چنين مسائل بي ارزشي صحبت کنيد. يکي بمب در زير ميز است که تا چند لحظه ي ديگر منفجر مي شود!"ما، در حالت نخست، به هنگام انفجار، به مدت پانزده ثانيه، تماشاگر را غافلگير کرده ايم. اما، در حالت دوم، براي او پانزده دقيقه ي تعليق آميز را فراهم کرده ايم. پس نتيجه مي گيريم که هر وقت ممکن بود، بايد به تماشاگر آگاهي داده شود. به جز در مواردي که غافلگيري کارکرد دارد، و آن هم زماني رخ خواهد داد که پايان غير قابل پيش بيني، به خودي خود، موجب شفاف تر شدن داستان گردد.در شکل معمول تعليق، گريزي از اين نسيت که تماشاگر را از تمام حقايق موجود، مطلع سازيد. در غير اين صورت، هرگز تعليق شکل نخواهد گرفت.