عرض نموده کرده بودم صرف گذشت نشانه ي عشق نيست. اگر آزادانه و از روي رغبت و همراه با لذت و بدون پشيماني باشه نشانه ي عشق به يک چيزه. آن هم گذشتن از چيزي که در شرايط عادي حاضر نيستيم از اون بگذريم.اگر به خاطر رسيدن به پرادو از يه چيز ديگه که در شرايط عادي حاضر نيستين از اون بگذرين مثلا خوابتون، آرامشتون و... بگذرين يعني شما عاشق پرادو هستيد. البته اين عشق ممکنه در يکي قوي باشه در يک ضعيف که توضيح کرده آمده بودم. در ضمن به اطلاع دوستان مي رساند بخش استفتائات عشقي وبلاگ راه اندازي گرديد.

ممنون از ذره پروري تون. (تواضع در حد انتحار!)

شديدا. ولي الان تو حس نوشتن درباره ي اين موضوع بودم ولي وقتي ذره بين نوشت تو حسش نبودم ولي سوال مرسي رو بايد هنوز بهش فكر كنم.

خب ما گفتيم كه هر كي عاشقه از يه چيزي مي گذره ولي نگفتيم كه هر كي از چيزي گذشت عاشقه! (داستان گرد و گردو). با اين تعريف هيچ كس نيست كه عاشق چيزي نباشه. حداقل همه عاشق خودشو هستن. حالا وقتي عاشق يه چيز ديگه مي شه بين عشق به خودش و عشق به ديگري تعارض ايجاد مي شه و عقل ابزاري هم كه منافع خودش رو در نظر مي گيره مخالفت مي كنه. در واقع نزاع بين عقل و عشق رو ميشه نزاع بين دو عشق دانست. عشق به خود و ديگري. حالا اين نزاع چطوري حل ميشه دو تفسير گفته مي شه يك. آدم از خودش مي گذره يعني خودخواهي رو كنار مي ذاره و ديگرخواه مي شه كه اين تفسير زودتر به ذهن آدم مياد. دو. تفسير ديگه اينه كه نه از خودخواهيش دست بر نمي داره خودش رو توسعه مي ده. يعني من اش رو بزرگتر مي كنه. يعني يه جور احساس يگانگي با معشوق. اون داستان مولانا هست كه مي گه عاشقي در خونه ي معشوق رو زد. گفت كيه؟ عاشق گفت منم. گفت برو كه در يك سراي دو من نگنجد. طرف رفت سال ديگه اومد در زد. معشوق گفت كيه؟ گفت پشت در هم تويي. آلنده هم تو كتاب عشق در تحليل علت خودكشي بعضي عشاق مي گه كه وقتي طرف معشوقش رو از دست ميده چون پيش از اون به نوعي يگانگي رسيده در واقع من اش رو از دست داده يعني قبلا يك بار خودش رو از دست داده و چيزي برايش نمونده شده يه مرده ي متحرك. (البته ديدگاه آلنده رو دارم از رو حافظه مي گم الان كتابش دسترسم نيست چك كنم)

خدايا مرا از شر دشمنانم، آنگاه كه در يك صف بر من يورش آرند، ايمن دار. (بخشي از مناجات يك بيچاره ي بدبخت در قرن هفتم هجري، دو روز پيش از حمله ي چنگيرخان مغول به ايران)

سلام. بابا گفتم سوال بپرسيد ولي نگفتم اين قدر سخت! پس تا حالا رعايت حالم رو مي كردين. من ساده رو بگو. بذار يه كم فكر كنم.

شايد بهتره بگيم عشق دوست داشتنيه که آنچه عاشق از آن عبور مي‌کنه يا متعدده يا بزرگتر از حد معموله. يعني بيش از آنچه معمولا افراد براي محبوبشون ازش مي‌گذرن. يه جور ديگه بگم ميشه اين طور پرسيد که چه زماني عقل بر کسي غلبه داره تا عشق؟ طبق مباني‌اي که عرض کردم در دو حالت: يک. زماني که تعداد مواردي که عاشق به خاطر معشوق از آنها گذشته کم باشه (کميت) مثلا فقط پول دو. زماني که آن چيزي که عاشق براي معشوق ازش گذشته چيز خيلي مهمي نباشه. (کيفيت) مثلا آبرو. در اين دو مورد (که گاهي هر دو هم صادق) اون حس به تعبير شما دوست داشتن به حساب مياد نه عشق.

يه سوال به نظر شما در دوست داشتن معمولي اصلا گذشتن از چيزي نيست يا هست ولي آنچه عاشق از آن مي گذرد كم و كوچك است؟

سلام. ممنون يكيش همين بود كه شما فرمودين اينكه در كاربرد روزمره چيزي كه عشق را از دوست داشتن متمايز مي كند اين است كه زماني ما مي گوييم فلاني عاشق يك چيز است كه آنچه كه براي معشوق از آن مي گذرد بزرگ باشد. هر چند مي توان هر عشقي را دوست داشتن ناميد. اينكه معروف است بين مردم كه عشق يعني دوست داشتن شديد يعني همين چون همان طور كه عرض كردم شدت و ضعف عشق (يا بگوييم دوست داشتن) به بزرگي يا كوچكي قرباني عاشق است.

...

دوستان به شوي شكلك خوش آمدين. تا 365 روز ديگه خيال جناب مرسي بابت نظر دادن راحته و همچنين ما و بقيه ي دوستان خدا رو شكر.

دوست ياب بلاگ كوهپايه در خدمت شماست.

هههههه. دقيقا. من نديده عاشقش شدم.

چه قدر خوبه همكلاسي هاي قديم كه سال هاست همديگر رو اينجا پيدا مي كنند يه ثوابي هم گير ما مياد.

واي چه بامزه. ولي اين پوشكه يا باندپيچي بعد از تصادفه!؟