جناب آتشين صدف
سلام. طاعات قبول. هر از گاهي به وبلاگتان سر مي زنم. گر چه مطالب آن اغلب جزو اولويت هاي مطالعاتي و دلشمغولي هاي جدي ام نيست ولي به هر حال کششي هست که هر بار مي کشدم به اينجا و حتي نظرات دوستان را هم مي خوانم. اين گونه ناگهاني ترک نوشتن کردن با يک خط توضيح، نوعي بي احترامي به کساني است که نوشته هاي شما را مي خوانند حتي اگر نظر ندهند. به عنوان يک بلاگر باتوجه به پاسخ تان به نظرات خوانندگان جدي وبلاگ تان، علت سرخوردگي تان را اين مي دانم که اولا بيش از اندازه به خاطر وبلاگ از کارهاي ديگرتان کم مي گذاريد. ثانيا توقع بيش از اندازه داريد که هر چه مي نويسيد از سوي خوانندگان تان به اندازه شما جدي گرفته شود. ثالثا ننوشتن ناگهاني نوعي تفريط است در برابر روزي چند پست نوشتن.آهسته و پيوسته برويد. وبلاگ همين است. هر چند کسي از شما دعوت نکرده که وبلاگ بزنيد ولي حالا که چنين کرده ايد و چند خواننده جدي داريد بهتر است با شيب ملايم ادامه دهيد. يا دلاليل موجهي براي مخاطبان تان ارائه کنيد. نکته ديگر (که مدتي قبل مي خواستم در ذيل يکي از پست ها بگويم) اين است که ما طلبه ها در مواجهه با نسل جديد يا موضوع هاي جديد يا فناوري هاي جديد معمولا يا افراط مي کنيم يا تفريط. نه به آن شوخي ها وبگو بخندهايي که با دوستان در قسمت نظرات داريد(داشتيد) تا صميميت فضا را حفظ کنيد - و در مجموع جالب بود - نه به اين که با يک جمله کار را تعطيل اعلام کرده ايد و انگار نه انگار که مراجعه کنندگان به وبلاگ تان اين قدر محترم هستند که يک توضيح درست از شما بشنوند.
گر چه معمولا پاي پست وبلاگ ها نظر نمي نويسم ولي چون از مواجهه با پست آخرتان هم متعجب هم مکدر شدم، اين چند سطر را نوشتم. اميدوارم کماکان بنويسيد.