منظور من همينه. عرض من اينه که اين روايت مي فرمايد "هست" نه "بايد". ببينيد ما در اين جا سه حالت داريم که بايد ديد روايت دلالت بر کدام يک از آنها دارد. 1. کارهاي زن با زيباييش پيش "مي رود". 2. زن با زيباييش کارهايش را پيش "مي برد". 3. زن "بايد" با زيبايي اش کارهايش را پيش ببرد. 1 و 2 توصيفي هستند و 3 تجويزي. روايت شامل 1و2 مي شود ولي شامل 3 نمي شود. 1 حالتي را بيان مي کند که زيبايي زن بدون اين که او بداند يا بخواهد باعث مي شود کارهايش پيش بروند. (مثال خبرنگار که در کامنت قبلي زدم) 2 حالتي را بيان مي کند که زن آگاهانه از اين امکانش استفاده مي کند. فرض کنيد خبرنگار زني که وقتي با مقاومت مصاحبه شونده روبرو مي شود سعي کند با عشوه و دلبري و بيشتر در معرض ديد قراردادن زيبايي هايش او را فريفته ي خود و وادار به مصاحبه بکند. آن وقت درباره ي اين حالت دوم هست که اين سوالا اخلاقي يا فقهي پيش مي آيد که جايز است يا خير؟ که البته پاسخ اين سوال از اين روايت پيدا نمي شود.