منظورم اين نيست که خوشبختي با اين شرايطي که شما توصيف کرديد اتفاق ميفته فقط.
خوشبختي رو من احساس آرامش و حس شاد بودن ميدونم که يه چيز درونيه. اين که حاصل بشه، انسان فرصت بروز و ظهور استعدادهاش رو پيدا ميکنه و اگه نباشه، خمودگي و بي حوصلگي و افسردگي مياره.
حالا در يه جامعه ظاهر بين، فرصت هاي محدود يه انسان نازيبا رو جمع کنيد با انتظارات اطرافيان اون شخص و نگاه سنتي به يه خانم و همين طور نابرابري هاي اجتماعي که نسيب و بهره همه خانم ها مخصوصا از نوع متدينش هست. براي اين خانم حتي با ايمان قوي، چقدر احتمال شاد بودن هست؟