هنوز مهتاب کلامش را تمام نکرده بود که ناگهان آرش صدايش را نازک کرد وبا چهره اي که پر بود از لوس بازي مخصوص بچه هاي يکي يکدونه گفت:

- بابا ... ماشين آقا مسعود رو ديدي ؟ خيلي قشنگ بود يه سورنتو قهوهاي ليزري... رنگش محشر بود... تازه چراغ شور هم داشت خيلي باحال بود.

يه لحظه انگار برق مهتاب و مرتضي را گرفت.

مهتاب که ديد اوضاع خيلي بده براي اينکه بحث را عوض کرده باشد سريع گفت:

- بچه کي ميري اتاقتو مرتب کني؟کلي مدادشمعي ريخته کف اتاقت .اگه يکي پاشو بذاره روشون فرشت ديگه تميز نميشه ها.بدو .بدو دنبال کارت.

(خب گفتيد!)

ادامه داستان:

مرتضي: اداي بابامو در نيار گناه داره. خب بذار يه کم بگذره شايد تونستيم.

مهتاب: اما آخه ...

آرش: بابا ميشه يه ماشينم براي من بخري؟

مرتضي از گوشه چشم به مهتاب نگاه ميکنه: تحويل بگير خانوم.

مهتاب: مامان جان بذار بزرگتر که شدي بابا برات ميخره الان که رانندگي بلد نيستي کوچولوي مامان.

مرتضي: شما مامان و پسر هرچي دوس داريد سفارش بديد بنده درخدمتگزاري حاضرم ها.

مهتاب صداش رو آروم ميکنه: يعني واقعا از بابات بخواي قبول نميکنه؟

مرتضي هم با همون صداي آروم : نميدونم بابامو که ميشناسي دوسمون داره خيليم دوسمون داره اما خب اخلاقاي خاص خودشو داره. بعدشم عزيزم حالا مگه چيزي کم و کسر داري؟

مهتاب : نه شکرخدا اما...