وقتي " مرغ همسايه غازه"،

وقتي " از کجا آمده ام؟ آمدنم بهر چه بود؟" براي همه فقط يه شعره،

از طرفي وقتي دزدها زيادند و برخي " شريک دزد و رفيق قافله "اند،

خوب نتيجه مي شه" خواهي نشوي رسوا هم رنگ جماعت شو"،

و نمودش مي شه " مدگرايي".

به عبارتي بي هويتي، عدم انديشه در مورد فرهنگ و دين و شخصيت و موقعيت فردي و اجتماعي، در کنار تنگ نظري ها و فکرهاي مريض در تشخيص زيبايي ها و صد البته وجود دشمن حيله گر و افراد دوست نما نتيجه اش مي شه مدگرايي به معناي منفي اش. راستي چرا چيزهاي خوب مد نمي شه؟ يا اگر مي شه دوام نداره؟