سلام. خوبين؟ ممنون. چه نکته ي دقيقي. انتقاداتي را که فرمودين بعضي را وارد مي دانستم و بعضي را مطمئن نبودم که واردند يا نه؟ (و مي دونين که من مي تونم تو شک زدنگي کنم بدون اين که فلج بشم!) خوشحالم که خوشتون اومد. مثالتون تازه و جالب بود. بنده نکته ي راسل را در ارتباط با "سر کردن در شک" مطرح کرده ام. اينکه آدم طاقت داشته باشد که شکش نسبت به مسئله اي را تحمل کند و تن به يقين زودرس که (با اجازه از فرهنگستان زبان فارسي اسمش را مي گذارم يقين مشکوک!) ندهد. درباره چند سوال پاياني که بسيار تامل برانگيز هستند و نيازمند تفکر بيشتر اعتقاد الانم را عرش مي کنم:1. تا هر چقدر که لازم باشد. 2. وقتي به اعتقاد (قطعي يا لااقل ظني) تازه اي رسيديم 3. چرا بهتر است بر اعتقادات سابق بمانيم و البته يک احتمال کوچولو هم بدهيم که اعتقاد فعلي من نادرست باشد تا به خودمان فرصت بدهيم ديدگاه هاي ديگر را نيز بررسي کنيم و در نهايت يا آنها را بپذيريم يا رد کنيم. راستي اين دکتر خطاب کردن يک کارشناس ارشد داره نگرانم مي کنه. چون اصلا طاقت استيضاح را ندارم!