مولانا در اين جا از تمثيلي استفاده مي کند. قرآن را تشبيه مي کند به عروس و زيبارويي (شاهد) که ما مي خواهيم چهره ي زيباي او را ببينيم براي همين چادر او را مي کشيم تا چهره اش بر ما پيدا شود (يعني قرآن مي خوانيم، درباره ي آن مطالعه مي کنيم و...) ولي متوجه مي شويم كه او ما را نامحرم مي داند و از ما رو مي گيرد. (البته ثواب بردن که سر جاي خود ولي بحث روي چيز ديگري است) مولانا مي گويد: اگر مي خواهي قرآن رخ زيباي خودش را به تو نشان دهد برو در خدمت قرآن باش، در جهت اهداف او حرکت کن، به حرف هايش عمل کن تا از تو خوشش بيايد در آن صورت از وصالش بهره مند مي شوي.