هنر اجرای عکس!

راست گفته اند که عقل آدم ها به چشمشان است یا دست کم بخش مهمی از آن. بعضی حادثه های تاریخی هست که آدم آرزو می کند ای کاش نگاه پرورده ی هنرمندی دوربین به دست ناظر ماجرا می بود و آن را ثبت می کرد.

این آروز حالا برآورده شده است با هنر اجرای عکس. بازسازی صحنه ی آن ماجرا با جزئیاتی هر چه نزدیک تر به واقعیت و عکس گرفتن از آن. هنری که در آن چند هنر دیگر هم به کار فراخوانده شده اند: بازیگری، معماری، صحنه آرایی و... و عکاسی. در کنار پژوهش های دراز دامن تاریخی، مردم شناختی، سیاسی و... (به تناسب موضوع)

برای دیدن نمونه ی درخشانی از این هنر بر عنوان زیر کلیک کنید.

به روایت یک شاهد عینی

گزارشی دیگر

با روسری یا بی روسری؟!

درباره ی فروغ یا دانشور و کمتر اعتصامی وقتی می نویسند، معمولا عکسی از آنها روی جلد یا پشت آن یا گوشه ی دیگری برای مثال کنار صفحه ی وب می گذارند که دیده ای. می دانیم که این سه زن هم عکس با روسری دارند و هم بی روسری.

از خودم می پرسم چرا نویسنده ای ترجیح می دهد از عکس بی روسری یکی از این سه تن استفاده کند؛ به جای عکس باروسری؟ او با این کار دارد بیشتر از خودش برای ما می گوید یا از دانشور یا فرخزاد یا اعتصامی؟ او دارد به این سه نفر خدمت می کند یا خیانت؟ او دارد به جامعه و به طور خاص جامعه ی ادبی خیانت می کند یا خدمت؟ اگر آنها اکنون بودند، خود کدام را ترجیح می دادند؟

تکرار می کنم از خودم پرسیدم. خواستم که زحمت جواب دادن بر دوش کسی نیفتد.