ویراستار سیزده­ساله!

یکی از دلخوشی­ها و خوشدلی­­های من تغییر روش­های آموزش زبان و ادبیات فارسی در کتاب­های دوره­ی ابتدایی و راهنمایی است. ازهمان سال­های اول، بذرهای مرغوب دستور و املا و آرایه­ها و انشا و نویسندگی و ویرایش و تاریخ ادبیات و... به زیبایی و به تدریج در ذهن و زبان بچه­ها کاشته می­شود.

محمد مهدی، پسرم، امسال کلاس اول راهنمایی است. پای تلویزیون نشسته بودم و چای می­خوردم و او سر پا ایستاده بود و بسکتبال­بازی می­کرد و یک چشمش هم به تلویزیون بود که ببیند فردا مدرسه­ها تعطیلند یا نه؟ تلویزیون زیرنویس این جمله را نشان داد: بارش برف تهران را فرا گرفت. یک دفعه محمد با لحنی حاکی از تعجب و کمی دلخوری گفت: اینجا یه ویرگول می­خواد. آدم اشتباه می­کنه می­خونه برفِ تهران!

قند توی دلم آب شد و کامم شیرین. طوری که دیگر  به قند سفید یزدی نیازی نداشتم. با خودم گفتم ببین این فسقلی­ها همین طور الکی­الکی ویراستار بار می­آیند آن وقت نسل من، سر پیری باید برود سراغ معرکه­گیری. از این کلاس ویراستاری به اون کلاس آیین نگارش. این کتاب را ببین، آن سایت و وبلاگ را بخوان...