با سلام و احترام

سلام

نگفتين آدرس وبلاگشون چيه که!

راستش ما هم با بروبچه ها همين مشکلو داريم
به 3 دسته تقسيم ميشيم
1. اونايي که رفتن فيسبوک و اونجا بهشون بيشتر خوش گذشته و موندگارشدن و ديگه حوصله وبلاگشونو ندارن
2. اونايي که به دليل رفتنِ دوستانشون به فيسبوک، مخاطباشونو از دست دادن و دل و دماغ نوشتن ندارن
3. اونايي که مثل همچنان صحنه رو چسبيدن و در گمنامي به سر ميبرن و کار به اين کارا ندارن
چرا که همه اجرها در گمنامي هاست((:

چه وبلاگ نويس خوب و گرانقدري!!!!خودمونيم خوش به حال اون دو نفر که نسيم را دارند@@@@

سلام. در حد مطالبي که بيان کرده ايد به نظر مي رسد مهم ترين عامل اين وضعيت، «افراط و جو گيري» است. مخصوصا اگر طرف طلبه باشد و در يک موقعيت سياسي و اجتماعي ناگهان احساس مسووليت ديني، سياسي، و اجتماعي کند! و دچار «فوبياي کامنت گذاري» هم بشود.
تجربه هاي مختلف نشان مي د هد که چنين افراطها و شور و شرها و احساس مسووليت هايي ناگهان وقتي زمان بگذرد و با «برخي واقعيت ها» محک بخورد شخص را ناگهان دپرس مي کند و انگيزه و شور و شوقش را کم مي کند.
بهتر است همواره در همه کارها حتي در وبلاگ نويسي «آهسته و پيوسته و معقول» حرکت کنيم.